Help

For Best Viewing Please Use Google Chrome Browser, Download Malayalam Font1(manoramma),Font2(ML-TT Kartika)

വചനം മാംസമായി നമ്മുടെയിടയില്‍ വസിച്ചു. അവന്റെ മഹത്വം നമ്മള്‍ ദര്‍ശിച്ചു - കൃപയും സത്യവും നിറഞ്ഞതും പിതാവിന്റെ ഏകജാതന്‍േറതുമായ മഹത്വം.(യോഹന്നാ‌ന്‍1:14)

Wednesday, August 29, 2012

ചെങ്കടലിലൂടെ ഒരു വഴിയുണ്ടെന്ന് യഹോവയ്ക്ക് മാത്രമേ അറിയൂ

എല്ലാ വഴികളും അടഞ്ഞാലും ദൈവത്തിന്റെ ഇടപെടലിനായി കാത്തിരിക്കാനുള്ള മനസുണ്ടോ?



ധനികയും അതിക്രൂരയുമായ ഒരു സ്ത്രീയില്‍നിന്ന് പണം കടം വാങ്ങി വീട്ടാനാകാതെ പോയൊരു കര്‍ഷകന്‍. ഏക മകനായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആശ്രയം. കടം വീട്ടാന്‍ കര്‍ഷകന് നിവൃത്തിയില്ലെന്നറിഞ്ഞപ്പോള്‍ ദുഷ്ടയായ ആ സ്ത്രീ ഒരു ദിവസം സഹായികളെയുമായി കര്‍ഷകന്റെ വീട്ടിലെത്തി. പണം നല്‍കിയില്ലെങ്കില്‍ അയാളെ ഉപദ്രവിക്കുമെന്ന് ഭീഷണി മുഴക്കി. അല്ലെങ്കില്‍ ഒരു വഴിയുണ്ട്, മകനെ ആ സ്ത്രീയ്ക്ക് ഭര്‍ത്താവായി നല്കുക!

മകനുവേണ്ടി വാദിക്കാനാകാതെ പിതാവ് കുഴങ്ങി. പിതാവിനെ പ്രഹരിക്കാന്‍ വിട്ടുകൊടുക്കാന്‍ മകനും തയാറായിരുന്നില്ല. നിര്‍ബന്ധിച്ചാണ് വിവാ ഹം കഴിച്ചതെന്ന് വരുത്താതിരിക്കാന്‍ അവര്‍ ഒരു മാര്‍ഗം നിര്‍ദ്ദേശിച്ചു. കറുത്തതും വെളുത്തതുമായ കുറെ മുത്തുകള്‍ കൊണ്ടുവരാന്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടു. ശേഷം ഒരു പെട്ടിയില്‍ രണ്ടു മുത്തുകള്‍ മാത്രമെടുത്തു. അതില്‍നിന്ന് ഒരെണ്ണം കുറിയെടുക്കുന്നതുപോലെ യുവാവിന് തെരഞ്ഞെടുക്കാം. വെളുത്തതാണെങ്കില്‍ വിവാഹം, കറുപ്പാണെങ്കില്‍ പണം മുഴുവന്‍ ഇളവുചെയ്യും. ദൈവം നിങ്ങളെ സഹായിക്കുന്നെങ്കില്‍ സഹായിച്ചോട്ടെ, അവര്‍ പറഞ്ഞു. പെട്ടിയില്‍ കൗശലപൂര്‍വം രണ്ടു മുത്തും വെളുത്തതിടുവാനും ആ ദുഷിച്ച സ്ത്രീ ശ്രദ്ധിച്ചു. ദൈവത്തിനുപോലും അവസരം കൊടുക്കാന്‍ അവര്‍ തയാറായിരുന്നില്ല. 

പാവം മനുഷ്യര്‍ എന്തുചെയ്യാന്‍, എല്ലാ വഴികളും അടഞ്ഞിരിക്കുന്നു. പിതാവിന്റെ ഉള്ളിലും പ്രാര്‍ത്ഥന ഉയര്‍ന്നു. മകനെ രക്ഷിക്കണേ എന്നുള്ള നിലവിളി. പക്ഷേ, രക്ഷപ്പെ ടാനുള്ള സാഹചര്യമൊന്നും മാനുഷികമായി മുന്നിലില്ല. കണ്ണടച്ച് അവന്‍ ഒരു മുത്തെടുത്തു. പെട്ടന്ന് യുവാവിന്റെ കാല്‍ വഴുതി അവന്‍ തറയില്‍ വീണു. കൂട്ടിയിട്ടിരുന്ന കറുപ്പും വെളുപ്പുമായ മറ്റ് മുത്തുകളുടെ ഇടയിലേക്ക് അവന്‍ എടുത്ത മുത്ത് കളഞ്ഞുപോയി. ''എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം. പെട്ടിക്കുള്ളില്‍ അവശേഷിക്കുന്ന മുത്ത് ഏതെന്ന് നോക്കിയാല്‍ ഞാനെടുത്തത് ഏതെന്നു മനസിലാക്കാമല്ലോ.'' അവന്‍ പറഞ്ഞു. ഏവരും അംഗീകരിച്ചു. നോക്കിയപ്പോള്‍ അത് വെളുത്ത മുത്ത്. അപ്പോള്‍ യുവാവ് എടുത്തത് കറുത്തതായിരിക്കണം. അല്ലെന്നു വാദിക്കാന്‍ ആ സ്ത്രീക്കും നിര്‍വാഹമില്ലല്ലോ.

എല്ലാ പഴുതുകളും അടച്ച മനുഷ്യബുദ്ധിയും, വഴികളെല്ലാം അടഞ്ഞിട്ടും ദൈവത്തിലേക്ക് മുഖമുയര്‍ത്തിയ ദൈ വാശ്രയവും നമുക്കിവിടെ കാണാം. വിജയം എന്നും ദൈവത്തിന്റെ കൂടെ നില്ക്കുന്നവര്‍ക്കായിരിക്കും. മനുഷ്യര്‍ ക്ക് വഴികളില്ലാത്തിടത്ത് പുതുവഴികള്‍ തുറക്കുവാന്‍ ദൈവത്തിന് സാധിക്കും. സ്വന്തം ശക്തികൊണ്ട് കാര്യങ്ങള്‍ നിറവേറ്റുവാനും പ്രതിസന്ധികളെ അതിജീവിക്കുവാനും ശ്രമിക്കുന്നതാണ് മനുഷ്യജീവിതത്തിലെ ഒട്ടുമിക്ക തളര്‍ച്ചകള്‍ക്കും കാരണം. 

ഒരു വസ്തുവിനെ കാണണമെങ്കില്‍ നമുക്ക് കാഴ്ച വേണം. അതിനെക്കാള്‍ പ്രധാനപ്പെട്ടതാണ് പ്രകാശമുണ്ടാകണം എന്നുള്ളത്. നമ്മുടെ കഴിവുകള്‍ കാ ഴ്ചശക്തി പോലെയാണ്. ദൈവമാകുന്ന പ്രകാശമില്ലെങ്കില്‍, എത്ര കഴിവുണ്ടെങ്കി ലും അന്ധര്‍ക്ക് തുല്യരാകും നാം. ദൈവത്തെക്കൂടാതെ ജീവിതപ്രശ്‌നങ്ങളെ അതിജീവിക്കുവാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നവര്‍ പ്രകാശമില്ലാത്തിടത്ത് തിരയുന്ന കാഴ്ചയുള്ള മനുഷ്യരെപ്പോലെയാണ്. ചിലപ്പോള്‍ തേടുന്നത് കണ്ടെത്തിയേക്കാം. പക്ഷേ അത് അനുകരണീയമായൊരു മാര്‍ഗമല്ല. കാഴ്ചയുണ്ടെന്ന് കരുതുന്ന അവര്‍ക്ക് പ്രഥമദൃഷ്ട്യാ കുറവുകളുണ്ടാവില്ല. പക്ഷേ, ഒന്നും വ്യക്തമായി കാണുവാനാകില്ല. ഈ പ്രശ്‌നത്തിന് ഒരു ഡോക്ടറുടെയടുക്കലും പരിഹാരമുണ്ടാകില്ല. ഒത്തിരി അധ്വാനിച്ചിട്ടും പുരോഗതി ലഭിക്കാത്തത് ചിലപ്പോള്‍ നാം ദൈവത്തെക്കൂടാതെ അധ്വാനിക്കുന്നതുകൊണ്ടാവാം. ദൈവത്തിലേക്ക് മുഖമുയര്‍ത്തുന്നവര്‍ക്ക് ലഭിക്കുന്ന പ്രകാശം പാതകള്‍ തെളിച്ചുതരികയും ഉറവകള്‍ തുറന്നുതരികയും ചെയ്യും. ഈശോ പറഞ്ഞു, ''ഞാന്‍ ലോകത്തി ന്റെ പ്രകാശമാണ്. എന്നെ അനുഗമിക്കുന്നവന്‍ ഒരിക്കലും അന്ധകാരത്തില്‍ നടക്കുകയില്ല. അവനു ജീവന്റെ പ്രകാശമുണ്ടായിരിക്കും'' (യോഹ. 8:12). 

ജീവിതത്തില്‍ പരാജയം തുറിച്ചുനോക്കുമ്പോള്‍ ചിന്തിക്കുക - എന്തെങ്കിലും വഴി കാണാതിരിക്കില്ല. അത്രയെങ്കിലും ചിന്തിക്കാനായാല്‍ പ്രത്യാശയോടെ നമുക്ക് മുന്നേറാനാകും. മാനുഷികമായി ചിന്തിക്കുമ്പോള്‍ വഴികളൊന്നും കാണാനില്ല എന്നത് സത്യമായിരിക്കും. അതുകൊണ്ടുതന്നെയാണ് നാം തളര്‍ന്നുപോകുന്നതും. നമ്മെക്കാള്‍ നന്നായി കാര്യങ്ങള്‍ അറിയുവാനും ചെയ്യുവാനും കഴിയുന്നൊരാള്‍ നമുക്ക് സഹായമായുണ്ട്. അവിടുത്തെ കണ്ണുകള്‍ സൂര്യനെക്കാള്‍ പതിനായിരം മടങ്ങ് ശക്തിയുള്ളതാണ്. പകല്‍വെളിച്ചത്തിലും അതിബുദ്ധിയിലും നമുക്ക് കണ്ടെത്താന്‍ കഴിയാത്തതിനപ്പുറത്ത് ഒരു ലോകമുണ്ട്. ആ ലോകത്തില്‍ കാര്യങ്ങള്‍ നിശ്ചയിക്കുന്നതും നടപ്പാക്കുന്നതും ദൈവമാണ്. 

ചെങ്കടലിനു മുന്‍പില്‍ ഇസ്രായേല്‍ പകച്ചുനിന്നു. പിന്നില്‍ ശത്രുസൈന്യവും മുന്നില്‍ ചെങ്കടലും. നിറഞ്ഞൊഴുകുന്ന നദിക്കുമുമ്പില്‍ നില്ക്കുമ്പോള്‍ കടക്കാന്‍ വഴിയില്ല എന്നതുതന്നെയാണ് മാനുഷിക ബുദ്ധിയില്‍ സത്യം. പക്ഷേ, അതിനു മധ്യത്തിലൂടെയുള്ള ഒരു വഴിയെക്കുറിച്ച് ഇസ്രായേലില്‍ ആരും ചിന്തിച്ചില്ല. ആര്‍ക്കും അങ്ങനെ ചിന്തിക്കാനുമാകില്ല. എന്നാല്‍, ദൈവം ആ വഴി കണ്ടു. അതെ, ചെങ്കടലില്‍ ഒരു വഴിയുണ്ടെന്ന് യഹോവയ്ക്ക് മാത്രമേ അറിയൂ. ഇസ്രായേലിലെ പതിനായിരങ്ങള്‍ക്കും നേതാവായ മോശയ്ക്കും ആ വഴിയെക്കുറിച്ച് നിശ്ചയമുണ്ടായിരുന്നില്ല. 

ജീവിതത്തില്‍ എല്ലാ വഴികളും അടയുമ്പോള്‍ നാം പറയുന്നതിങ്ങനെയാണ്. 'ഇനിയെന്തു ചെയ്യാന്‍.' ഇനി ഒന്നും ചെയ്യാനില്ലെന്ന് നമുക്ക് മനസിലാകുന്നിടത്താണ് വിശ്വാസം ഉണരേണ്ടത്. വഴികള്‍ മുമ്പിലുള്ളപ്പോള്‍ ആരും വിശ്വാസിയാകുന്നില്ല. എല്ലാ വഴികളും അടയുമ്പോഴാണ് നമ്മില്‍ വിശ്വാസം അവശേഷിച്ചിട്ടുണ്ടോ എന്നു നാമറിയുന്നത്. ദൈവത്തിന് മാത്രം ചെയ്യുവാന്‍ കഴിയുന്ന ചില കാര്യങ്ങളുണ്ടെന്ന് മനസിലാക്കണ മെന്നും അവിടുത്തെ ആശ്രയിക്കണമെ ന്നും അവിടുന്ന് ആഗ്രഹിക്കുന്നു.

Written by  Jinto Mathew

Sunday, August 26, 2012

അന്ധകാരത്തിലും പ്രത്യാശ കൈവിടാത്തവരുടെ രഹസ്യം

''അബ്രാഹം  ദൈവത്തിൽ വിശ്വസിച്ചു; അത് അവന് നീതിയായി പരിഗണിക്കപ്പെട്ടു'' (റോമാ 4:3). ഈ വചനം കേൾക്കുമ്പോൾ സ്വാഭാവികമായും ഉണ്ടാകാനിടയുള്ള ഒരു ചോദ്യമുണ്ട്; അതെന്താ   മറ്റാരും ദൈ വത്തിൽ വിശ്വസിച്ചിട്ടില്ലേ എന്ന്! സത്യമായും ദൈവത്തിൽ വിശ്വസിച്ചവർ അനേകരുണ്ട്. എന്നാൽ, വിശ്വാസത്തിന്റെ കാര്യത്തിൽ അബ്രാഹത്തിനു തുല്യനായി മറ്റാരുമില്ല. കഠിനമായ പരീക്ഷകളിലൂടെ കടന്നുപോയിട്ടും ഒട്ടും ചഞ്ചലപ്പെടാതെ ദൈവത്തിൽ അടിയുറച്ചു വിശ്വസിച്ചുകൊണ്ട് ദൈവത്തിന് മഹത്വം നല്കി യ അബ്രാഹത്തിന് തുല്യനായി പഴയനിയമത്തിൽ വേറൊരു വ്യക്തിയെ കാണുക അസാധ്യംതന്നെ.

എല്ലാം അനുകൂലമായി ഭവിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ ദൈവത്തിൽ വിശ്വസിക്കാനും അവിടുത്തെ മഹത്വപ്പെടുത്താനും എളുപ്പമാണ്. എന്നാൽ, പ്രതികൂലങ്ങൾ നിറഞ്ഞ പാതയിലൂടെ ഒറ്റയ്ക്ക് മുൻപോട്ടു നയിക്കപ്പെടുമ്പോൾ അതത്ര എളുപ്പമല്ല. അബ്രാഹത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം കഠിനമായ വിശ്വാസപോരാട്ടത്തിന്റെ വഴികളിലൂടെയാണ് അദ്ദേഹം നടത്തപ്പെട്ടത്. അപ്പോഴൊക്കെയും ഇടംവലം തിരിയാൻ തയാറാകാതെ തന്നെ വിളിച്ചവനിൽ വിശ്വസിച്ചുകൊണ്ട് തീവ്രശോധനകളെ അതിജീവിച്ച് ദൈവത്തെ മഹത്വപ്പെടുത്തിയതുകൊണ്ടാണ് അബ്രാഹം വിശ്വാസികളുടെ പിതാവായിത്തീ ർന്നത്. ഇപ്രകാരം ദൈവത്തിൽ മാത്രം വിശ്വസിച്ചുകൊണ്ട് കഠിനശോധനകളെ ധീരതയോടെ നേരിട്ട് ദൈവത്തിനു മഹത്വം കരേറ്റുന്നവരെക്കുറിച്ച് തിരുവചനത്തിലുള്ള സ്ഥിരീകരണം ഇതാണ്. ''നിങ്ങളിലാരാണ് ദൈവത്തെ ഭയപ്പെടുകയും അവിടുത്തെ ദാസ ന്റെ വാക്ക് അനുസരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നത്? പ്രകാശമില്ലാതെ അന്ധകാരത്തിൽ നടന്നിട്ടും കർത്താവിന്റെ നാമത്തിൽ ആശ്രയിക്കുകയും തന്റെ ദൈവത്തിൽ അഭയം തേടുകയും ചെയ്യുന്നവൻ തന്നെ'' (ഏശയ്യാ 50:10).

യേശു പറഞ്ഞു: ''ഞാൻ ലോകത്തിന്റെ പ്രകാശമാണ്. എന്നെ അനുഗമിക്കുന്നവൻ ഒരിക്കലും അന്ധകാരത്തിൽ നടക്കുകയില്ല'' (യോഹ.8:12). എന്നാൽ പ്രകാശം തന്നെയായ യേശുവിൽ വിശ്വസിച്ച്, അവന്റെ കാലടികളെ അനുഗമിക്കാൻ തുടങ്ങുമ്പോഴാണ് നാം അതികഠിനമായ പരീക്ഷണങ്ങളിലൂടെ കടന്നുപോകാൻ ചിലപ്പോൾ ഇടവരുന്നത്. ആരുടെ കാല്പാദങ്ങളെ നോക്കി നാം യാത്ര തിരിച്ചുവോ ആ പാദങ്ങൾ അപ്രത്യക്ഷമാകുമ്പോഴും ഏതു പ്രകാശത്തിൽ നമ്മുടെ കണ്ണുകളെ നാം കേന്ദ്രീകരിച്ചിരുന്നുവോ ആ പ്രകാശം വഴിമാറി മുൻപിൽ അന്ധകാരം നിറയുമ്പോഴും നാം ഏറ്റുപറഞ്ഞ വിശ്വാസത്തിൽനിന്നും വ്യതിചലിക്കാതെ അവന്റെ നാമത്തെ ഏറ്റുപറഞ്ഞുകൊണ്ട് മുന്നോട്ടുപോവുക എന്നത് നിസാരമായ കാര്യമല്ല. ഇത്തരത്തിലുള്ള ഒരു വിശ്വാസയാത്രയെയാണ് ഒരു സീയോൻ സഞ്ചാരിയിൽനിന്നും ദൈവം പ്രതീക്ഷിക്കുന്നത്. നമ്മുടെ അഭീഷ്ടങ്ങളെല്ലാം സാധിതമാകുന്ന, കൈനീട്ടിയാൽ തൊടാൻ പാകത്തിന് ദൈവം നമ്മുടെ മുൻപേ നടക്കുന്ന, നമ്മുടെ പ്രാർത്ഥനകൾക്കെല്ലാം പ്രാർത്ഥിച്ചു തീരുംമുൻപേ ഉത്തരം ലഭിക്കുന്ന, എല്ലാവിധത്തിലും സൗഭാഗ്യപൂർണമായ ഒരു യാത്രയാണ് യേശുവിന്റെ പിന്നാലെ നാം നടത്താൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നതെങ്കിൽ നമ്മൾ എല്ലാവരെയുംകാൾ ബുദ്ധിഹീനരത്രേ. . കാരണം, കർത്താവ് തന്നെ പിൻഗമിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നവരോട് വ്യക്തമായി പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്, ''ആരെങ്കിലും എന്നെ അനുഗമിക്കുവാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നുവെങ്കിൽ അവൻ സ്വയം പരിത്യജിച്ച് സ്വന്തം കുരിശുമെടുത്ത് എന്നെ അനുഗമിക്കട്ടെ'' (ലൂക്കാ 9:23) എന്ന്. 

പൂർവപിതാവായ അബ്രാഹമിന്റെ യാത്ര ഇത്തരത്തിലുള്ളതായിരുന്നു. 75 വയസുള്ളപ്പോഴാണ് ദൈവം അബ്രാഹത്തെ വിളിച്ചത്. ''കർത്താവ് അബ്രാഹമിനോട് അരുളിച്ചെയ്തു: നിന്റെ ദേശത്തെയും ബന്ധുക്കളെയും പിതൃഭവനത്തെയും വിട്ട്, ഞാൻ കാണിച്ചുതരുന്ന നാട്ടിലേക്കു പോവുക'' ( ഉൽ.12:1). വാർധക്യത്തിൽ സ്വസ്ഥമായി കഴിയേണ്ട സമയത്താണ് വിദൂരദേശത്തേക്ക് സ്വന്തമായിരുന്നവരെയും നിലവിലുള്ള എല്ലാ സുരക്ഷിതത്വങ്ങളെയും ഉപേക്ഷിച്ച് പോകാനുള്ള കർത്താവിന്റെ ആഹ്വാനം അബ്രാഹം കേട്ടത്. ദൈവം പറഞ്ഞതനുസരിച്ച് അബ്രാഹം പുറപ്പെട്ടു. യാത്ര തുടങ്ങുമ്പോൾ അബ്രാഹത്തിന് അറിഞ്ഞുകൂടായിരുന്നു എങ്ങോട്ടാണ് പോകുന്നതെന്ന്. 

കാത്തിരിപ്പിന്റെ കാലം
ദൈവം അബ്രാഹമിനോട് വാഗ്ദാനം ചെയ്തു, ആകാശത്തിലെ നക്ഷത്രങ്ങൾപോലെ അബ്രാഹമിന് സന്താനങ്ങളെ നല്കുമെന്ന്. താൻ വൃദ്ധനായിരിക്കുന്നുവെന്നും സാറായുടെ ഗർഭധാരണത്തിനുള്ള കാലഘട്ടങ്ങൾ കഴിഞ്ഞുപോയി എന്നു മനസിലാക്കിയിട്ടും അബ്രാഹം ദൈവം പറഞ്ഞതു വിശ്വസിച്ചു. ഇതേക്കുറിച്ച് തിരുവചനങ്ങളിലൂടെ ദൈവം നല്കുന്ന സാക്ഷ്യം ഇതാണ്. ''നിന്റെ സന്തതി ഇപ്രകാരമായിരിക്കും എന്ന് പറയപ്പെട്ടതനുസരിച്ച് താൻ അനേക ജനതകളുടെ പിതാവാകും എന്ന് പ്രതീക്ഷയ്ക്ക് സാധ്യതയില്ലാതിരുന്നിട്ടും, പ്രതീക്ഷയോടെ അവൻ വിശ്വസിച്ചു. നൂറുവയസായ തന്റെ ശരീരം മൃതപ്രായമായിരിക്കുന്നുവെന്നും സാറായുടെ ഉദരം വന്ധ്യമാണെന്ന് അറിയാമായിരുന്നിട്ടും അവന്റെ വിശ്വാസം ദുർബലമായില്ല. വിശ്വാസമില്ലാത്തവനെപ്പോലെ ദൈവത്തിന്റെ വാഗ്ദാനത്തിനെതിരായി അവൻ ചിന്തിച്ചില്ല. മറിച്ച് ദൈവത്തെ മഹത്വപ്പെടുത്തിക്കൊ ണ്ട് അവൻ വിശ്വാസത്താൽ ശക്തി പ്രാപിച്ചു. വാഗ്ദാനം നിറവേറ്റാൻ ദൈവത്തിന് കഴിയുമെന്ന് അവന് പൂർണബോധ്യമുണ്ടായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടാണ് അവന്റെ വിശ്വാസം അവനു നീതിയായി പരിഗണിക്കപ്പെട്ടത്'' (റോമാ 4:18-23).

പക്ഷേ, ദൈവം വാഗ്ദാനം ചെയ്ത ആ കുഞ്ഞിനുവേണ്ടി ഒന്നോ രണ്ടോ വർഷങ്ങളല്ല, 25 വർഷങ്ങൾ അബ്രാഹത്തിന് കാത്തിരിക്കേണ്ടതായിവന്നു. ഇത്തരത്തിലുള്ള ഒരു കാത്തിരിപ്പിന്റെ നൊമ്പരം എന്താണെന്ന് അല്പമെങ്കി ലും അതനുഭവിച്ചിട്ടുള്ളവർക്കേ നന്നായി മനസിലാക്കാൻ കഴിയൂ. അത്രത്തോളം ഒരു കുഞ്ഞിനുവേണ്ടിയുള്ള കാ ത്തിരിപ്പിൽ അവൻ വെളിച്ചമില്ലാതെ ഇരുളിൽ തപ്പിത്തടയുന്നവനെപ്പോലെയായി. എങ്കിലും അവൻ ദൈവത്തിൽ വിശ്വസിച്ചു. വേദനാപൂർണമായ നീണ്ട കാത്തിരിപ്പിന് അ ബ്രാഹത്തിന്റെ ദൈവത്തിലുള്ള വിശ്വാസത്തെയോ ദൈവാശ്രയത്വത്തെയോ മാറ്റിക്കളയാനായില്ല. അതുകൊണ്ടാണ് അബ്രാഹത്തിന്റെ വിശ്വാസം അവനു നീതിയായി പരിണമിച്ചത്.

കുഞ്ഞു ജനിച്ചതിനുശേഷവും വിശ്വാസ പരീക്ഷണങ്ങൾ മാറിപ്പോയില്ല. സാറായുടെ അപേക്ഷയനുസരിച്ച് സാറായുടെ ദാസിയിൽ ജനിച്ച കുഞ്ഞിനെ അനാഥനായി വഴിയിലിറക്കിവിടേണ്ടിവന്നപ്പോൾ അബ്രാഹത്തിന്റെ പിതൃഹൃദയം എത്രയേറെ വേദനിച്ചിരിക്കും... സ്‌നേഹവാനായ ആ പിതാവിന്റെ ഹൃദയവേദനയെക്കുറിച്ച് നമ്മളാരും അധി കം ചിന്തിച്ചിട്ടില്ല. ദൈവം കല്പിച്ചു, അബ്രാഹം അനുസരിച്ചു, അത്രമാത്രം!

സാറായിൽ പിറന്ന തന്റെ സ്വന്തം മകനായ ഇസഹാക്കിനെപ്രതിയും ദൈവം കഠിനമായ പരീക്ഷണത്തിന് വിട്ടുകൊടുത്തു. ദൈവം പറഞ്ഞു ''നീ സ്‌നേഹിക്കുന്ന നിന്റെ ഏകമകൻ ഇസഹാക്കിനെയും കൂട്ടിക്കൊണ്ട് നീ മോറിയാ ദേശത്തേക്ക് പോവുക. അവിടെ ഞാൻ കാണിച്ചുതരുന്ന മലമുകളിൽ നീ അവനെ ഒരു ദഹനബലിയായി അർപ്പിക്കണം'' (ഉൽപത്തി 22:2).

ദൈവം പറഞ്ഞതുപോലെ അബ്രാഹം അനുസരിച്ചു. തകർന്ന ഹൃദയത്തോടെ മകനെയുംകൂട്ടി ബലിക്കുള്ള വിറകുമായി അദ്ദേഹം ദൈവം കാണിച്ചുകൊടുത്ത മലയിലേക്കു കയറിച്ചെന്നു. വിറകുകൊള്ളികൾകൊണ്ട് കിടക്കയുണ്ടാക്കി. താൻ സ്‌നേഹിച്ച മകന്റെ കൈകാലുകൾ ബ ന്ധിച്ച് വിറകിന്മേൽ അവനെ കിടത്തി. കഠാര കൈയിലെടുത്ത് കുഞ്ഞിന്റെ ചങ്കിനു നേരെ ആഞ്ഞതും ദൈവം അബ്രാഹമിന്റെ കൈ തടഞ്ഞു. ദൈവം തന്റെ ദൂതനിലൂടെ സംസാരിച്ചു. ''കുട്ടിയുടെമേൽ കൈവയ്ക്കരുത്. അവനെ ഒന്നും ചെയ്യരുത്. നീ ദൈവത്തെ ഭയപ്പെടുന്നുവെന്ന് എനിക്ക് ഉറപ്പായി. കാരണം നിന്റെ ഏകപുത്രനെ എനിക്കു തരാൻ നീ മടി കാണിച്ചില്ല'' (ഉൽപ. 22:12-13).

ആത്മാവിന്റെ ഇരുണ്ട രാത്രികൾ
കേൾക്കാൻ ഭംഗിയുള്ള ഒരു സംഭവകഥയാണ്. പക്ഷേ, അബ്രാഹം കടന്നുപോയ കഠിന നൊമ്പരങ്ങളൊന്നും ബൈബിളിലോ മറ്റെവിടെയെങ്കിലുമോ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല. ഈ കഠിന വേദനകളിലും അബ്രാഹം ദൈവത്തിൽ വിശ്വസിക്കുകയും അവിടുത്തെ അനുസരിക്കുകയും ചെയ്തു. ഇതാണ് പ്രകാശമില്ലാതെ അന്ധകാരത്തിൽ നടന്നിട്ടും കർത്താവിന്റെ നാമത്തിൽ ആശ്രയിക്കുകയും തന്റെ ദൈവത്തിൽ അഭയം തേടുകയും ചെയ്യുന്നവന്റെ വിശ്വാസം!

ഇതുപോലെതന്നെ കൂരിരുട്ടിൽ സഞ്ചരിക്കാനിടവന്നിട്ടും കർത്താവിൽ പ്രത്യാശവയ്ക്കുകയും ദൈവത്തിലുള്ള അചഞ്ചലമായ വിശ്വാസം കഠിന ശോധനകളുടെ ഇടയിൽ കൈവിടാതെ കാക്കുകയും ചെയ്തവനാണ് യാക്കോബിന്റെ ഇളയ മകനായ ജോസഫ്. ജയിലിൽനിന്നും ഫറവോയുടെ സ്വപ്നം വ്യാഖ്യാനിക്കാൻ വിളിക്കപ്പെട്ടതുവരെ അവന്റെ യാത്ര കൂരിരുളിന്റെ പാതയിലൂടെയായിരുന്നു. ആദ്യം സഹോദരങ്ങളുടെ അസൂയയും പരിഹാസവും. പിന്നീട് കൂടെപ്പിറപ്പുകളിലൂടെയുള്ള വധശ്രമം, അതിനുശേഷം പൊട്ടക്കിണറ്റിൽ എറിയപ്പെട്ട അവസ്ഥ. അവിടെനിന്നും മിദിയാൻ കച്ചവടക്കാരുടെ കൈയിൽ അടിമയായി വില്ക്കപ്പെടുന്നു. പൊത്തിഫറിന്റെ ഭവനത്തിൽനിന്നും ചെയ്യാത്ത കുറ്റത്തിന്റെ പേരിൽ തടവറയിലേക്ക്. ഇങ്ങനെ നീണ്ട ഒരു കാലഘട്ടം ജോസഫിന്റെ യാത്ര പ്രകാശമില്ലാത്ത അന്ധകാരത്തിന്റെ വഴികളിലൂടെയായിരുന്നു. എന്നിട്ടും ജോസഫ് വിശ്വാസം കൈവിട്ടില്ല. തന്നോടുള്ള വിശ്വസ്തത കാത്തുസൂക്ഷിച്ച ജോസഫിനെ ദൈവം ഇരുൾമൂടിയ വഴികളിൽനിന്നും പൊക്കിയെടുത്ത് ഈജിപ്തിന്റെ അധിപനാക്കി മാറ്റി. 

പുതിയ നിയമ കാലഘട്ടത്തിലേക്കു കടന്നുവരുമ്പോൾ വിശുദ്ധരായി പേരു വിളിക്കപ്പെട്ട് അൾത്താരയിൽ വണങ്ങുന്ന വിശുദ്ധന്മാരിൽ മിക്കവരുംതന്നെ 'ആത്മാവിന്റെ ഇരുണ്ട രാത്രികൾ' എന്ന തീവ്രതയേറിയ സഹനാനുഭവത്തിലൂടെ കടന്നുപോയിട്ടുള്ളവരാണ്. തീവ്രതയേറിയ സഹനത്തിനൊപ്പം ഇവർക്ക് ദൈവസാന്നിധ്യബോധംപോലും നഷ്ടപ്പെടുന്നു. ദൈവം ഉണ്ടോയെന്നുപോലും സംശയിച്ചുപോയ വിശുദ്ധന്മാരും  അക്കൂട്ടത്തിലുണ്ട്. അത്രയേറെ കഠോരമായിരുന്നു ഇരുണ്ട രാവുകളിലൂടെ കടന്നുപോകേണ്ടിവന്നപ്പോഴത്തെ അവസ്ഥ.

യേശുപോലും കുരിശിലെ അന്ധകാരപൂർണമായ മണിക്കൂറുകളുടെ അന്ത്യത്തിൽ 'എന്റെ ദൈവമേ, എന്റെ ദൈവമേ എന്തുകൊണ്ട് അവിടുന്ന് എന്നെ ഉപേക്ഷിച്ചു'വെന്ന് നിലവിളിച്ചുപോയി. പക്ഷേ അടുത്ത നിമിഷങ്ങളിൽ ഏതൊരു ദൈവം തന്നെ ഉപേക്ഷിച്ചുവെന്ന് പറഞ്ഞുവോ ആ ദൈവത്തിന്റെ കരങ്ങളിലേക്ക് തന്റെ ആത്മാവിനെ സമർപ്പിച്ചുകൊണ്ട് യേശു ഇപ്രകാരം പ്രാർത്ഥിച്ചു; പിതാവേ, അങ്ങയുടെ കരങ്ങളിൽ എന്റെ ആത്മാവിനെ ഞാൻ സമർപ്പിക്കുന്നു. ഇതാണ് സഹനത്തിന്റെ തീവ്രത നിറഞ്ഞ കൂരിരുട്ടിൽ തപ്പിത്തടഞ്ഞിട്ടും ദൈവത്തിലുള്ള പ്രത്യാശയും അവിടുന്നിലുള്ള വിശ്വാസവും കൈവിടാത്ത ഒരുവന്റെ സഹനയാത്രയുടെ പര്യവസാനം.

ജോബ് തന്റെ വിശ്വാസപരീക്ഷണത്തിന്റെ തീവ്രമായ അവസ്ഥയിൽ പറഞ്ഞതുപോലെ നമുക്കും പറയാം: 

''എനിക്കു ന്യായം നടത്തിത്തരുന്നവൻ ജീവിക്കുന്നുവെന്നും അവസാനം എനിക്കുവേണ്ടി നിലകൊള്ളുമെന്നും ഞാനറിയുന്നു.

എന്റെ ചർമം അഴുകി ഇല്ലാതായാലും എന്റെ മാംസത്തിൽനിന്നും ഞാൻ ദൈവത്തെ കാണും. അവിടുത്തെ ഞാൻ എന്റെ പക്ഷത്തു കാണും. മറ്റാരെയുമല്ല അവിടുത്തെത്തന്നെ എന്റെ കണ്ണുകൾ ദർശിക്കും'' (ജോബ് 19:25-27).

Written by  സ്റ്റെല്ല ബെന്നി 

Wednesday, August 22, 2012

ആത്മാവിന്റെ രോഗത്തിനുള്ള മരുന്ന്




Written by  വിശുദ്ധ ജോൺ മരിയ വിയാനി

ഒരു രോഗം വന്നാൽ ഏറ്റവും ആദ്യം മനുഷ്യർ ചിന്തിക്കുന്നത് ആശുപത്രിയെക്കുറിച്ചും, ഡോക്ടറെക്കുറിച്ചുമല്ലേ? പെട്ടന്നുതന്നെ രോഗവിമുക്തരാകണമെന്ന് ആഗ്രഹിക്കുന്നതിനാലാണത്. ഗുരുതരമായ രോഗമാണെങ്കിൽ അതിവേഗം എല്ലാവരും ആശുപത്രിയിലേക്കോടും. ഇതുപോലൊരു ജാഗ്രത ആത്മീയ ജീവിതത്തിൽ പാപത്തെക്കുറിച്ചും ഉണ്ടാകണം.  
ആത്മാവിൽ ചെറിയൊരു കളങ്കം കണ്ടെത്തുമ്പോൾതന്നെ അതീവ ജാഗ്രതയോടെ അതിനെ തുടച്ചുമാറ്റണം. കണ്ണട ഉപയോഗിക്കുന്ന വ്യക്തിക്ക് തന്റെ കണ്ണടയിലുള്ള ചെറിയ പാടുകൾപോലും അസ്വസ്ഥത സൃഷ്ടിക്കും. അത് കാഴ്ചയ്ക്ക് തടസമാണല്ലോ. ആത്മാവിലെ കളങ്കവും ഇങ്ങനെതന്നെ. പാപങ്ങൾ സുഗമമായ ആത്മീയ യാത്രയെ തടസപ്പെടുത്തും. മാരകപാപമാണെങ്കിൽ അതിവേഗം കുമ്പസാരക്കൂടിനെ സമീപിക്കണം. ലഘുപാപങ്ങളാണെങ്കിൽ പശ്ചാത്തപിച്ച് തത്തുല്യമായ സുകൃതങ്ങൾ പരിഹാരമായി ചെയ്യുകയും പിന്നീട് അവസരം കിട്ടുമ്പോൾ ഏറ്റുപറയുകയും വേണം. ചെറിയ രോഗമാണെങ്കിൽ മിക്കവരും ഡോക്ടറെ കാണാറില്ല. പക്ഷേ, അതു ഗുരുതരമാകാതെ ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടത് ആവശ്യമാണ്. സ്വയം ചികിത്സകൾ ചെറിയ രോഗങ്ങൾക്കുമാത്രമേ ഫലപ്രദമാകുകയുള്ളൂ. ഗൗരവമുള്ള മുറിവാണെങ്കിൽ ഡോക്ടറെ കാണാതിരിക്കുന്നത് ജീവനുതന്നെ ഹാനികരമായിരിക്കുന്നതുപോലെ മാരകപാപം കുമ്പസാരിക്കാതെ വച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത് ആത്മാവിനെ അപകടത്തിലാക്കും. പാപം നമ്മുടെ ജീവൻ അപഹരിക്കുമെന്ന് വചനം പറയുന്നു, ''സർപ്പത്തിൽനിന്നെന്നപോലെ പാപത്തിൽനിന്ന് ഓടിയകലുക; അടുത്തുചെന്നാൽ അതു കടിക്കും; അതിന്റെ പല്ലുകൾ സിംഹത്തിന്റെ പല്ലുകളാണ്; അതു ജീവൻ അപഹരിക്കും'' (പ്രഭാ. 21:2).  ഭൗതികജീവിതത്തിൽ ഒരു ഡോക്ടർക്കുള്ള സ്ഥാനമാണ് ആത്മീയ ജീവിതത്തിൽ വൈദികർക്കുള്ളത്.

ആരും ആവശ്യപ്പെടാതെ ദൈവം സ്ഥാപിച്ച് നല്കിയിട്ടുള്ള കൂദാശയാണ് കുമ്പസാരം. അത് അവിടുത്തെ കരുണയുടെയും സ്‌നേഹത്തിന്റെ യും പ്രകടനമാണ്. മനുഷ്യർ ബലഹീനരായതുകൊണ്ട് വീണുപോകുമെന്നും എന്നിരുന്നാൽത്തന്നെയും ആരും വിഷമിക്കരുതെന്നും അവിടുന്ന് ആഗ്രഹിക്കുന്നു.  നരകത്തിൽ കഴിയുന്ന ആത്മാക്കളോട് പുറത്തൊരു വൈദികൻ കാത്തുനില്ക്കുന്നുണ്ട്, ആർക്കെങ്കിലും കുമ്പസാരിക്കണമെങ്കിൽ കുമ്പസാരിക്കാം എന്നു പറഞ്ഞാൽ, ആരെങ്കിലും പിന്നെ നരകത്തിൽ കാണുമെന്ന് നിങ്ങൾ കരുതുന്നുണ്ടോ? നരകത്തിലെ വേദനയോട് തുലനം ചെയ്യുമ്പോൾ അവരിൽ ഏറ്റവും കഠിനമായ പാപം ചെയ്ത വ്യക്തിപോലും തന്റെ പാപം ഏറ്റുപറയുമെന്ന് തീർച്ച. ലോകം മുഴുവനോടും അത് വിളിച്ചുപറയാനും അവർ തയാറായേക്കാം. നരകത്തിലെ വേദനയോട് തുലനം ചെയ്യുമ്പോൾ പാപം ഏറ്റുപറയുന്നതിന്റെ വേദന തുലോം നിസ്സാരമാണ്. ''പാപിയുടെ പാത കല്ലുപാകി മിനുസപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു; അത് അവസാനിക്കുന്നത് പാതാളത്തിലാണ്'' (പ്രഭാ. 21:10).  
നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയ ആത്മാക്കൾക്ക് ലഭിക്കാത്ത സൗഭാഗ്യമാണ് നമുക്ക് ലഭിച്ചിരിക്കുന്നത്. ഇപ്പോൾ അവസരമുണ്ട്. നരകത്തിലുള്ളവർ വിലപിക്കുന്നതിങ്ങനെയാകാം, 'ഓ വൈദികരേ നിങ്ങളെ ഞങ്ങൾ ജീവിതകാലത്ത് അറിയാതെയും കാണാതെയും പോയിരുന്നെങ്കിൽ! എങ്കിൽ ഞങ്ങളുടെ പാപം ഇത്രമേൽ കഠിനമാകുമായിരുന്നില്ല. അവസരമുണ്ടായിട്ടും നിങ്ങളോട് അവ ഏറ്റുപറയാതിരുന്നതിനാലാണല്ലോ ഞങ്ങൾക്ക് ഇത്രയും സഹിക്കേണ്ടി വരുന്നത്.'
ആത്മാവിന്റെ മുറിവുണക്കുന്ന കുമ്പസാരമെന്ന കൂദാശ നമുക്കുണ്ട്. മുറിവുകളുമായി നടന്ന് അവയെ നാം വഷളാക്കരുത്. പാപം കുമ്പസാരത്തിൽ ഏറ്റുപറയുന്നതിനു പകരം വീണ്ടും അതിൽ തുടരുന്നത് മുറിവിൽ കത്തികൊണ്ട് വീണ്ടും മുറിവുണ്ടാക്കുന്നതുപോലെയാണ്. വ്രണം വലുതാകുകയും ഒന്നും ചെയ്യാൻ വയ്യാതാവുകയും ചെയ്യും. കുമ്പസാരത്തിനുശേഷം വീണ്ടും വീണ്ടും പാപം ചെയ്യുന്നത് മുറിവു വച്ചുകെട്ടിത്തന്നതിനുശേഷം അതിനെ അഴിച്ച് മുറിവ് വലുതാക്കുന്നതുപോലെയാണ്. നമ്മുടെ ആത്മാവിന്റെ മുറിവുകൾ സുഖപ്പെടുവാൻ നാം കൂടി ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതുണ്ട്. ചികിത്സ ഫലപ്രദമാകണമെങ്കിൽ രോഗി പഥ്യം നോക്കുകയും ജാഗ്രതയോടെ പെരുമാറുകയും വേണം.
 

ചിലർക്കെങ്കിലും തങ്ങൾ പാപികളാണെന്ന ബോധ്യമില്ല. ദാവീദിന് പാപത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ബോധ്യം ലഭിച്ചതുകൊണ്ടാണ് അദ്ദേഹത്തിന് രക്ഷപ്പെടാനായത്. ദാവീദ് പറയുന്നു, ''എന്റെ അതിക്രമങ്ങൾ ഞാനറിയുന്നു. എന്റെ പാപം എപ്പോഴും എന്റെ കൺമുൻപിലുണ്ട്'' (സങ്കീ. 51:3). രോഗം വന്നിട്ട് അത് തിരിച്ചറിയാതെ ജീവിക്കുന്ന അവരുടെ അവസ്ഥ എത്ര അപകടകരമാണ്. ചിലരെങ്കിലും പാപാവസ്ഥയിൽ വിശുദ്ധ കുർബാന സ്വീകരിക്കാൻ തയാറാകുന്നു. ആരോഗ്യമുള്ളവർ കഴിക്കേണ്ട ഭക്ഷണം രോഗികളായവർ കഴിക്കുന്നു. മരുന്നുമാറി കഴിക്കുന്നതുപോലെ അത് അവരെ അസ്വസ്ഥതപ്പെടുത്തും.

മാരകപാപം മറച്ചുവച്ചുകൊണ്ട് കുമ്പസാരിക്കുന്ന വ്യക്തി ആ കൂദാശയെ അവഹേളിക്കുകയാണ്. പാപം ചെയ്യുന്നതിനെക്കാൾ ഭയാനകമാണ് അതു മറച്ചുവച്ചുകൊണ്ട് കുമ്പസാരിക്കുന്നത്. എന്തിനുവേണ്ടിയാണോ കുമ്പസാരമെന്ന കൂദാശ നല്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത് അതിനെ തിരസ്‌കരിച്ചുകൊണ്ട് ഒരാൾക്ക് എങ്ങനെയാണ് ഈ കൂദാശയെ സമീപിക്കാനാകുക? പാപം ഏറ്റുപറയുന്നതിൽ ഒരു കബളിപ്പിക്കലും പാടില്ല. നമ്മുടെ പാപം അതിന്റെ എല്ലാ ഗൗരവത്തോടും കൂടി വൈദികനെ അറിയിക്കുന്നതും ന്യായീകരിക്കാതിരിക്കുന്നതും യഥാർത്ഥ പശ്ചാത്താപത്തിന്റെ അടയാളമാണ്. ഒരു പാപം വരുത്തിവയ്ക്കുന്ന ആത്മാവിന്റെ നാശത്തെക്കുറിച്ച് ബോധ്യമുണ്ടെങ്കിൽ കുമ്പസാരിക്കുവാൻ നാം മടിക്കില്ല എന്നു മാത്രമല്ല, കുമ്പസാരക്കൂട്ടിലേക്ക് ഓടിയെത്തും. 

വളരെ നാളുകളായി വൃത്തിഹീനമായിക്കിടന്ന ഭവനം അടിച്ചുവാരി വൃത്തിയാക്കിയെന്നിരിക്കട്ടെ. എങ്കിലും അവിടെ ചെറിയ ദുർഗന്ധം അവശേഷിക്കും. ഇതുപോലെ നാം നല്ലൊരു കുമ്പസാരം നടത്തിയാലും പുണ്യാഭ്യസനം വഴി ആത്മാവിനെ സുഗന്ധപൂരിതമാക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. എങ്കിൽമാത്രമേ അഭിമാനിക്കാൻ വകയുണ്ടാകൂ. പാപം ചെയ്യുമ്പോൾ ഹൃദയത്തിൽ മുള്ളുകൊള്ളുന്നതുപോലെ അനുഭവപ്പെടണം. ഈ മുള്ളില്ലാത്തതിനാൽ പാപം സുഖം തരുന്ന പ്രവൃത്തിയായി മാറിയിരിക്കുന്നു. വിശുദ്ധരുടെ ഹൃദയത്തിൽ ഈ മുള്ളുണ്ടായിരുന്നു. പാപത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്തപോലും അവരെ അസ്വസ്ഥതപ്പെടുത്തുമായിരുന്നു. പാപത്തെ ഉപേക്ഷിക്കുമ്പോൾ നമ്മുടെ ജീവിതത്തിൽ ആത്മവിശ്വാസവും ധൈര്യവും കൈവരും. മനുഷ്യജീവിതത്തിലെ ഒട്ടുമിക്ക അസ്വസ്ഥതകളുടെയും കാരണം പാപത്തെ ഉപേക്ഷിക്കാൻ മനസുകാണിക്കുന്നില്ല എന്നതാണ്. ''ആരും പിന്തുടരാത്തപ്പോഴും ദുഷ്ടൻ പേടിച്ചോടുന്നു; നീതിമാന്മാരാകട്ടെ സിംഹത്തെപ്പോലെ ധീരരാണ്.'' (സുഭാ.28:1).  

Monday, August 13, 2012

സീയോനിൽ ജനിക്കുന്നവർ


സീയോനിൽ ജനിക്കുന്നവർ


''...കർത്താവ് ഭൂമിയിൽ ഒരു പുതിയ സൃഷ്ടി നടത്തിയിരിക്കുന്നു. സ്ത്രീ പുരുഷനെ പരിപാലിക്കുന്നു'' (ജറെ.31:22).

ഈശോ കുരിശിൽ കിടന്നുകൊണ്ട് യോഹന്നാനോടായി പറഞ്ഞു: 'ഇതാ നിന്റെ അമ്മ.' അതോടുകൂടി തന്റെ അമ്മയുടെ ആധ്യാത്മികമാതൃത്വം ജനിക്കുവാനിരിക്കുന്ന എല്ലാവർക്കും ലഭിക്കത്തക്കവിധം യുഗാന്ത്യം വരെ കർത്താവ് നീട്ടിക്കൊടുത്തു.

ഉൽപത്തി പുസ്തകത്തിൽ ഒന്നും രണ്ടും അധ്യായങ്ങളിൽ ഭൂമിയെയും ജീവജാലങ്ങളെയും ആകാശഗോളങ്ങളെയും  മനുഷ്യനെയും സൃഷ്ടിക്കുന്നത് രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഭൂമുഖത്തുള്ള എല്ലാ വസ്തുക്കളുടെമേലും ആധിപത്യം ദൈ വം മനുഷ്യന് നല്കി. അതോടൊപ്പം സ്ത്രീയെ പരിപാലിക്കാനുള്ള ചുമതലയും.

പിന്നീട് മനുഷ്യന് എന്തു സംഭവിച്ചുവെന്ന് ജ്ഞാനം 2:23-24 പഠിപ്പിക്കുന്നു: ''ദൈവം മനുഷ്യനെ അനശ്വരതയ്ക്കുവേണ്ടി സൃഷ്ടിച്ചു. തന്റെ അനന്തതയുടെ സാദൃശ്യത്തിൽ നിർമിച്ചു. പിശാചിന്റെ അസൂയ നിമിത്തം മരണം ലോകത്തിൽ പ്രവേശിച്ചു...'' അങ്ങ നെ പിശാച് അവനിൽ ആധിപത്യം സ്ഥാപിച്ചു. സാത്താന്റെ ആധിപത്യത്തിൽ നിന്നും സൃഷ്ടിയെ മോചിപ്പിക്കാൻ ദൈവം വീണ്ടും തിരുമനസായി. 

അരൂപിയായ ദൈവത്തിന് മനുഷ്യനെ പിശാചിന്റെ അടിമത്തത്തിൽനിന്ന് രക്ഷിക്കാൻ രൂപം ധരിക്കേണ്ടിവന്നു. ഫിലിപ്പി.2:7 പറയുന്നു: ''അവിടുന്ന് ദാസന്റെ രൂപം സ്വീകരിച്ചു. ആകൃതിയിൽ മനുഷ്യനെപ്പോലെ കാണപ്പെട്ടു. മനുഷ്യന്റെ സാദൃശ്യത്തിൽ ആയിത്തീർ ന്നു.'' മരണവിധേയനായ മനുഷ്യനെ തന്റെ ഭൗമികശരീരത്തിൽ ഉൾച്ചേർത്തതിനാലാണ് അവിടുത്തേക്ക് മരിക്കേണ്ടിവന്നത്. ''ക്രിസ്തു ഇനി ഒരിക്കലും മരിക്കുകയില്ലെന്ന് നമുക്കറിയാം. മരണത്തിന് അവന്റെമേൽ അധികാരമില്ല. അവൻ മരിച്ചു, പാപത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം എന്നേക്കുമായി അവൻ മരിച്ചു. അവൻ ജീവിക്കുന്നു'' (റോമ.6:9-10). ആദിമനുഷ്യനെ ദൈവം പൂഴിയിൽനിന്നും രൂപപ്പെടുത്തിയെങ്കിൽ പുതിയ മനുഷ്യനെ തന്റെ തിരുരക്തത്തിൽ കുതിർത്ത് വിശുദ്ധീകരിച്ചു. 

യേശുവിലൂടെ വീണ്ടെടുക്കപ്പെട്ട വ്യ ക്തിയാണ് പുതിയ മനുഷ്യൻ എന്ന വാ ക്കുകൊണ്ട് അർത്ഥമാക്കുന്നത്. 2 കോറി. 5:17 പഠിപ്പിക്കുന്നു: ''യേശുക്രിസ്തുവിലായിരിക്കുന്നവൻ പുതിയ സൃഷ്ടിയാണ്.''

ഈ ബോധ്യത്തിലേക്ക് എന്നെ നയിച്ച ഒരു സംഭവം കൂടി കുറിക്കട്ടെ. കഴിഞ്ഞവർഷം ഞാൻ വിശുദ്ധ നാട്ടിലേക്ക് നയിച്ച ഗ്രൂപ്പിൽ മാതാവിന്റെ പ്രത്യേക അനുഗ്രഹമുള്ള കഞ്ചിക്കോട്ടുള്ള റാണിയും ഉണ്ടായിരുന്നു. കാൽവരിയിൽ വിശുദ്ധ കുർബാന അർപ്പിച്ച് തിരിച്ചുപോരുന്ന സമയത്ത് ഞാൻ റാണിയോടു പറഞ്ഞു, ''എവിടെനിന്നാണ് മാതാവ് ഈ ക്രൂശിക്കൽ സംഭവം കണ്ടത് എന്ന് മാതാവിനോടു ചോദിക്കൂ.'' പിന്നീട് ഞങ്ങൾ കണ്ടത് റാണി ഒരു സ്ഥലത്ത് മുട്ടുകുത്തി നിലം ചുംബിക്കുന്നതാണ്. അപ്പോൾ ആ സ്ഥലത്തുനിന്ന് അതിശക്തമായ സുഗന്ധാഭിഷേകം ഉണ്ടായി. മാതാവ് ഇപ്രകാരം പറഞ്ഞു: ''മകളേ ഇവിടെ നിന്നുകൊണ്ടാണ് ഞാൻ ഈശോയുടെ ബലിയിൽ പങ്കെടുത്തത്.'' കാൽവരിയിലെ ക്രൂശിക്കൽ തന്റെ മകന്റെ പാപപരിഹാരബലിയാണെന്ന് ആ സമയം ലോകത്തിൽ തിരിച്ചറിഞ്ഞ ഏക വ്യക്തി മാതാവായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടാണ് ജോൺപോൾ രണ്ടാമൻ മാർപാപ്പ പരിശുദ്ധ അമ്മയെ കുർബാനയുടെ സ്ത്രീയായി വിശേഷിപ്പിച്ചത്. കാൽവരി സംഭവം മാനവകുലത്തിന്റെ രക്ഷയുടെ പാപപരിഹാരബലിയായി കണ്ട് ആ ബലിയിൽ പങ്കെടുത്ത പരിശുദ്ധ അമ്മയെ ഈശോ ഒരു വൻ കാര്യം ഏ ല്പിച്ചു. താൻ നേടിയെടുത്ത മക്കളെ മുഴുവൻ തന്റെ അമ്മയുടെ സംരക്ഷണത്തിനായി ഏല്പിച്ചു- ഇതാ നിന്റെ അമ്മ എന്ന വചനത്തിലൂടെ.

കാൽവരി സംഭവത്തിലൂടെ താൻ നേടിയെടുത്ത എല്ലാവരെയും കുരിശിൻ ചുവട്ടിലെ അമ്മയ്ക്ക് പുത്രൻ ഭരമേൽപിച്ചതിനാൽ എല്ലാവരും അമ്മയുടെ സംരക്ഷണത്തിലാണ്. സങ്കീർത്തനം 87:5 പരിശുദ്ധ അമ്മയെക്കുറിച്ചാണ് പറയുന്നത്: ''സകലരും അവിടെ ജനിച്ചവരാണെന്ന് സീയോനെക്കുറിച്ച് പറയും. അത്യുന്നതൻ തന്നെയാണ് അവളെ സ്ഥാപിച്ചത്. കർത്താവ് ജനതകളുടെ കണക്കെടുക്കുമ്പോൾ ഇവൻ അവിടെ ജനിച്ചു എന്ന് രേഖപ്പെടുത്തും.''


Written by  ഫാ. അബ്രാഹം കടിയക്കുഴി 

Saturday, August 11, 2012

കുരിശടയാളം പൈശാചികശക്തികൾക്കെതിരായ ആയുധം

വിശുദ്ധ ഗ്രിഗറി നസ്സിയാൻസെൻ വിശ്വാസത്യാഗിയായ ജൂലിയനെക്കുറിച്ച് പഠിപ്പിക്കുമ്പോൾ ഉദ്ധരിക്കുന്ന ഒരു സംഭവമുണ്ട്. ഭാവിയുടെ രഹസ്യങ്ങളറിയാൻ ആഗ്രഹിച്ച ചക്രവർത്തി ഗ്രീസിലെ വെളിച്ചപ്പാടന്മാരെയും മന്ത്രവാദികളെയും സമീപിച്ചു. പക്ഷേ, തന്റെ ആകാംക്ഷയെ ശമിപ്പിക്കാൻ തക്ക അനുഭവങ്ങളൊന്നും ലഭ്യമായില്ല. അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരു മന്ത്രവാദി ജൂലിയന്റെ പക്കലെത്തി തന്റെ മാന്ത്രിക ശക്തിയെക്കുറിച്ചും പ്രേതാത്മാക്കളുമായി ബന്ധപ്പെടാനുള്ള കഴിവിനെക്കുറിച്ചും അറിയിച്ചു. ജൂലിയന് സന്തോഷമായി. അദ്ദേഹം മന്ത്രവാദിയോടൊന്നിച്ച് പുറപ്പെട്ടു. 

രാത്രി ഒരു ക്ഷേത്രാങ്കണത്തിൽ അവർ എത്തിയപ്പോൾ ദുഷ്ടാരൂപികളെ വിളിച്ചുവരുത്തുന്ന മന്ത്രങ്ങളും ആഭിചാരകർമങ്ങളും നടത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. നിരവധി പൈശാചികാരൂപികൾ അവിടെ പ്രത്യക്ഷപ്പെടാൻ തുടങ്ങി. ഭയംകൊണ്ട് ജൂലിയൻ അറിയാതെ കുരിശുവരച്ചുപോയി. കുരിശു വരച്ചയുടനെ പ്രേതാത്മാക്കളെല്ലാം അപ്രത്യക്ഷരായി. മന്ത്രവാദി ജൂലിയനെ ശാസിച്ചു. നസ്രായന്റെ അടയാളം വരച്ചാൽ പ്രേതാത്മാക്കൾക്ക് അവിടെ നില് ക്കാൻ കഴിയില്ലെന്നും അതിനാൽ ഇനി അങ്ങനെ ചെയ്യരുതെന്നും പറഞ്ഞു. വീണ്ടും അയാൾ പൂജകൾ ചെയ്ത് പ്രേതാത്മാക്കളെ വിളിച്ചു വരുത്താൻ തുടങ്ങി. എന്നാൽ ഭയം നിറഞ്ഞപ്പോൾ ജൂലിയൻ വീണ്ടും അറിയാതെ കുരിശുവരച്ചു. പ്രേതാരൂപികളെല്ലാം പിന്നെയും അപ്രത്യക്ഷരായി. 

ഈ സംഭവത്തിൽനിന്ന് കുരിശടയാളത്തിന്റെ ശക്തി മനസിലാകുമല്ലോ. ഇനി, വിശുദ്ധ ജോൺ ക്രിസോസ്റ്റം ഇതിനെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത് ശ്രദ്ധിക്കുക: 

''കുരിശടയാളം നിങ്ങളുടെ വിമോചനത്തിന്റെ അടയാളമാണ്. അത് വരയ്ക്കുമ്പോൾ നിങ്ങളുടെ മോചനദ്രവ്യമായി എന്താണ് നല്കിയതെന്ന് ഓർമിക്കുക. അപ്പോൾ നിങ്ങൾ മറ്റാരുടെയും അടിമയാകില്ല. അതിനാൽ നിങ്ങളുടെ വിരലുകൊണ്ടു മാത്രമല്ല, വിശ്വാസംകൊണ്ടും കുരിശുവരയ്ക്കുക. നിങ്ങളുടെ നെറ്റിയിൽ ഈ അടയാളം പതിച്ചാൽ അശുദ്ധമായ അരൂപികൾക്ക് നിങ്ങളുടെ മുൻപിൽ നില്ക്കാൻ ധൈര്യമുണ്ടാവുകയില്ല. തന്നെ മുറിവേൽപ്പിച്ച ആയുധവും തനിക്കു മരണശിക്ഷ വിധിച്ച വാളും പിശാച് ആ കുരിശിൽ കാണുന്നുണ്ട്.''

യഥാർത്ഥ ശത്രു
നിരന്തരമായ ഒരു പോരാട്ടത്തിന്റെ ജീവിതമാണ് ആത്മീയജീവിതം. വ്യക്തികളെയും പ്രസ്ഥാനങ്ങളെയും വ്യവസ്ഥിതികളെയും എതിരാളികളായി കാണാൻ കഴിയുന്ന നമുക്ക് പലപ്പോഴും അവയുടെ പിന്നിലുള്ള ദുഷ്ടാരൂപികളെ തിരിച്ചറിയാൻ സാധിക്കാറില്ല. പൗലോസ് ശ്ലീഹാ പറയുന്നു: 

''കർത്താവിലും അവിടുത്തെ ശക്തി യുടെ പ്രാഭവത്തിലും കരുത്തുള്ളവരാകുവിൻ. സാത്താന്റെ കുടിലതന്ത്രങ്ങളെ എതിർത്തുനില്ക്കാൻ ദൈവത്തിന്റെ എല്ലാ ആയുധങ്ങളും ധരിക്കുവിൻ. എന്തെന്നാൽ, നമ്മൾ മാംസത്തിനും രക്തത്തിനും എതിരായിട്ടല്ല, പ്രഭുത്വങ്ങൾക്കും ആധിപത്യങ്ങൾക്കും ഈ അന്ധകാര ലോകത്തിന്റെ അധിപന്മാർക്കും സ്വർഗീയ ഇടങ്ങളിൽ വർത്തിക്കുന്ന തിന്മയുടെ ദുരാത്മാക്കൾക്കുമെതിരായിട്ടാണ് പടവെട്ടുന്നത്. അതിനാൽ ദൈവത്തിന്റെ എല്ലാ ആയുധങ്ങളും ധരിക്കുവിൻ. തിന്മയുടെ ദിനത്തിൽ ചെറുത്തുനില്ക്കാനും എല്ലാ കർത്തവ്യങ്ങളും നിറവേറ്റിക്കൊണ്ട് പിടിച്ചുനില്ക്കാനും അങ്ങനെ നിങ്ങൾക്കു സാധിക്കും'' (എഫേ. 6:10-13).

നമ്മുടെ പോരാട്ടത്തിൽ പക്ഷേ, നാം കുരിശെന്ന ആയുധം ഉപയോഗിക്കാറില്ല. പലർക്കും പിശാചുണ്ടെന്ന ബോധ്യമില്ല എന്നതാണ് അതിന്റെ ഒന്നാമത്തെ കാരണം.

1 യോഹന്നാൻ 3:8 ൽ ഇങ്ങനെ പറയുന്നു: പിശാചിന്റെ പ്രവൃത്തികളെ അഴിക്കാനാണ് മനുഷ്യപുത്രൻ വന്നിരിക്കുന്നത്.
ചിലർക്ക് പിശാചുണ്ടെന്നറിയാം. പക്ഷേ, നിത്യജീവിതത്തിൽ അവന്റെ സാന്നിധ്യമുണ്ടെന്ന ബോധ്യമില്ല. വേറെ ചിലർക്കാകട്ടെ തങ്ങൾ യുദ്ധമുഖത്തിലാണെന്ന ബോധ്യം ഇല്ല. അതിനാൽ ആയുധമുണ്ടെങ്കിലും അതിന്റെ ശക്തി അറിയാമെങ്കിലും ഉപയോഗിക്കാറില്ല.

ആരാണ് സാത്താൻ?
'ഡയബോളോസ്' എന്ന ഗ്രീക്കു പദത്തിൽ നിന്നും രൂപംകൊണ്ടതാണ് പിശാ ച് എന്നർത്ഥമുള്ള 'ഡെവിൾ'.  'മാർഗതടസം ഉണ്ടാക്കുക' എന്നാണ് ഈ മൂലപദത്തിന്റെ ശരിയായ അർത്ഥം. ദൈവത്തിന്റെ രക്ഷാകരപദ്ധതിയിൽ തടസം നില്ക്കുന്നവൻ. നമ്മെക്കുറിച്ചുള്ള ദൈവത്തിന്റെ പദ്ധതികളെ തകിടം മറിക്കുന്നവൻ. യേശു പറഞ്ഞു: ''അവൻ ആദിമുതലേ കൊലപാതകിയും നുണയനും നുണയരുടെ പിതാവുമാണ്'' (യോഹ. 8:44).
സാത്താന്റെ അടിമത്തത്തിൽനിന്നും മനുഷ്യന് രക്ഷ നല്കാനാണ് ക്രിസ്തു കുരിശിൽ മരിച്ചത്. 

ദൈവപുത്രന്റെ ജീവനെടുത്താൽ താൻ എന്നേക്കുമായി വിജയിക്കുമെന്ന് സാത്താൻ കരുതി. എന്നാൽ, പാപമില്ലാത്തവനായ ക്രിസ്തുവിന്റെമേൽ തനിക്കവകാശമില്ല എന്ന സത്യം പിശാച് മറന്നു. യേശുവിന്റെ കുരിശുമരണം വഴി തന്റെ കീഴിലുള്ള പാപികളായ മനുഷ്യരുടെ കടം വീട്ടപ്പെടുമെന്നും താൻ പരാജിതനായിത്തീരുമെന്നും അറിയാതിരുന്നതിനാ ലാണ് സാത്താൻ യഹൂദ അധികാരികളെയും റോമൻ പടയാളികളെയും കൂടുതൽ പ്രകോപിപ്പിച്ച് യേശുവിന്റെ അതിദാരുണമായ മരണത്തിന് പശ്ചാത്തലമൊരുക്കിയത്.

അങ്ങനെ 2000 ത്തിൽപരം വർഷങ്ങൾക്കുമുൻപ് കുരിശ് സാത്താന്റെ തകർച്ചയ്ക്ക് കാരണമായിത്തീർന്നു. അന്നുമുതൽ കുരിശും ക്രൂശിതരൂപവും അവനെ തളർ ത്തിക്കളയുകയാണ്.
''ക്രൂശിൽ യേശു സാത്താനെ കീഴടക്കുകയും അവന്റെ പരാജയത്തെ വിളംബരം ചെയ്യുകയും ചെയ്തു. അതിനാൽ കുരിശ് വിശ്വാസികളുടെ അടയാളവും പിശാചുക്കളുടെ ഭീതികാരണവുമാണ്'' (ജറുസലേമിലെ വിശുദ്ധ സിറിൾ).
കോൺസ്റ്റാന്റിനോപ്പിളിലെ പാത്രിയർക്കീസായിരുന്ന വിശുദ്ധ ജോൺ ക്രിസോസ്റ്റം (എ.ഡി. 347-407) പഠിപ്പിക്കുന്നതിങ്ങനെയാണ്:

''കുരിശടയാളം വരയ്ക്കാതെ ഒരിക്കലും നിങ്ങളുടെ ഭവനം വിട്ടിറങ്ങരുത്. അത് നിങ്ങൾക്കൊരു വടിയും ആയുധവും ആർക്കും കീഴടക്കാനാകാത്ത കോട്ടയും ആയിരിക്കും. ഈ വിധം ശക്തമായ ആയുധം ധരിച്ചിരിക്കുന്നത് കാണുമ്പോൾ മനുഷ്യരോ പിശാചുക്കളോ നി ങ്ങളെ ആക്രമിക്കാൻ ധൈര്യപ്പെടുകയില്ല. പൈശാചികശക്തികൾക്കെതിരെ പോരാടാനും നീതിയുടെ കിരീടത്തിനായി യുദ്ധം ചെയ്യാനും തയാറായി നില്ക്കുന്ന ഒരു പോരാളിയാണ് നിങ്ങളെന്ന് ഈ അടയാളം നിങ്ങളെ പഠിപ്പിക്കട്ടെ.'' 

''കുരിശ് എന്താണ് ചെയ്തതെന്ന കാര്യത്തിൽ നിങ്ങൾ അജ്ഞരാണോ? കുരിശ് മരണത്തെ പൂർണമായും കീഴടക്കുകയും പാപത്തെ തകർക്കുകയും നരകത്തെ ശൂന്യമാക്കുകയും സാത്താനെ ബഹിഷ്‌ക്കരിക്കുകയും പ്രപഞ്ചത്തെ വീണ്ടെടുക്കുകയും ചെയ്തു. അതിന്റെ ശക്തിയെ ഇനിയും നിങ്ങൾ സംശയിക്കേണ്ടതുണ്ടോ?'' 

സഭാപിതാക്കന്മാരും ആദിമ ക്രൈസ്തവരും കണ്ടെത്തിയ കുരിശിന്റെ ശക്തിയെ നാമെത്രയോ നിസ്സാരമായിട്ടാണ് കാണുക! യൂറോപ്പിലെയും അമേരിക്കയിലെയും കത്തോലിക്കാ വിദ്യാഭ്യാസസ്ഥാപനങ്ങളുടെ ക്ലാസ് മുറികളിൽനിന്നും ക്രൂശിതരൂപങ്ങൾ നീക്കംചെയ്യാൻ ശക്തമായ പ്ര ക്ഷോഭണങ്ങൾ നടന്നുവരികയാണ്. സെമിത്തേരിയുടെ മധ്യത്തിൽ ഉയർന്നുനില് ക്കുന്ന ക്രൂശിതരൂപങ്ങൾ മറ്റു മതസ്ഥർക്ക് അസ്വസ്ഥതയുണ്ടാക്കുമെന്നാരോപിച്ച് നീക്കം ചെയ്യാൻ കേസുകൾ കൊടുക്കുന്നതും നാം വായിച്ചറിയുന്നു. ചില രാജ്യങ്ങളിൽ ക്രൂശിതരൂപം പരസ്യമായി പ്രകടിപ്പിക്കുവാനുള്ള അനുവാദവും നിഷേധിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. എന്തുകൊണ്ട് മറ്റു മതങ്ങളുടെയോ പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെയോ ചിഹ്നങ്ങളോട് തോന്നാത്ത അസഹിഷ്ണത കുരിശിനോടുമാത്രം തോന്നുന്നു? സാത്താന്റെ പരാജയചിഹ്നവും ക്രിസ്തുവിന്റെ വിജയചിഹ്നവുമായ കുരിശിനെ സാത്താൻ ഭയപ്പെടുന്നു എന്നതാണ് കാരണം. കുരിശിനെ മറയ്ക്കാനുള്ള സാത്താന്യ പ്രേര ണ കുരിശുവിരോധികളിൽ ഉണ്ടായിരിക്കുമെന്നതിൽ സംശയമില്ല.

ഭവനങ്ങളുടെ വെഞ്ചരിപ്പ്
തിന്മയുടെ സ്വാധീനങ്ങളും സാന്നിധ്യവും പലവിധത്തിൽ ഭവനങ്ങളിലേ ക്കും സ്ഥലങ്ങളിലേക്കും കടന്നുവരാൻ സാധ്യതയുണ്ട്. കുടുംബാംഗങ്ങളുടെ പാ പങ്ങളും പാപത്താൽ ബന്ധിക്കപ്പെട്ടവരുടെ സമ്പർക്കങ്ങളും ദുഷ്ടാരൂപികൾക്ക് കടന്നുവരാൻ വാതിലുകൾ തുറന്നു കൊടുക്കും. ദൈവകല്പനയ്ക്ക് വിരുദ്ധമായ പ്രവർത്തനങ്ങൾ ഒരു സ്ഥലത്തു നടക്കുമ്പോൾ അവിടെ ദൈവികസാന്നിധ്യവും ദൈവത്തിന്റെ സംരക്ഷണവും നഷ്ടമാകാം. അങ്ങനെയുള്ള ഇടങ്ങളിൽ തിന്മയുടെ സാന്നിധ്യം സ്വാഭാവികമായും വർധിക്കും. അതുപോലെതന്നെ അന്ധകാരശക്തികളുടെ നേരിട്ടുള്ള ആക്രമണങ്ങളും ദുഷ്ടമനുഷ്യരിലൂടെയുള്ള പ്രവർ ത്തനങ്ങളും എവിടെയും എപ്പോഴും ഉണ്ടാകാം. ഇങ്ങനെയുള്ള സാഹചര്യങ്ങളിൽ സഭയിലൂടെ വിശ്വാസികൾക്ക് ലഭിക്കുന്ന വലിയൊരു അനുഗ്രഹമാണ് വെഞ്ചരിപ്പ്. 

വെഞ്ചരിപ്പിലൂടെ ഭവനങ്ങളും സ്ഥലങ്ങളും വസ്തുക്കളും വിശുദ്ധീകരിക്കപ്പെടുകയും ദൈവിക സാന്നിധ്യവും ശക്തി യുംകൊണ്ട് നിറയപ്പെടുകയും ചെയ്യും. ഒരു പുരോഹിതന്റെ വെഞ്ചരിപ്പുവഴി ലഭിക്കുന്ന അനുഗ്രഹങ്ങൾ വിവരണാതീതമാണ്. ഭവനങ്ങൾ വെഞ്ചരിക്കുമ്പോൾ രോഗപീഡകൾ വിട്ടുപോകുന്നതും കലഹത്തിന്റെ അരൂപി അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നതും അനേകരുടെ ജീവിതാനുഭവമാണ്. കൃഷിനാശം, ബിസിനസിലെ തകർച്ചകൾ ഇവയൊക്കെ പൗരോഹിത്യത്തിന്റെ അധികാരശക്തിയാൽ വെഞ്ചരിപ്പിലൂടെ മാറിപ്പോകുന്നുണ്ട്. പലപ്പോഴും വീട് വെഞ്ചരിപ്പ് വെറുമൊരു ചടങ്ങായിട്ടാണ് അറിവില്ലാത്ത വിശ്വാസികൾ കാണുന്നത്. സഭയുടെ അധികാരവും ശക്തിയും മുഖേന ദൈവത്തിന്റെ അഭിക്ഷിക്തനിലൂടെ ലഭിക്കുന്ന ഈ വലിയ അവസരം വേണ്ടവിധം ഉപയോഗിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ തിന്മയുടെ എത്രയോ പ്രവർത്തനങ്ങൾ നിർവീര്യമാക്കപ്പെടുമായിരുന്നു!

എല്ലാ വെഞ്ചരിപ്പു കർമങ്ങളും അനുഷ്ഠിക്കപ്പെടുന്നത് വിശുദ്ധ കുരിശിന്റെ അടയാളം ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ടാണ്. കുരിശടയാളത്തിലൂടെ ക്രിസ്തുവിന്റെ മുദ്രകുത്തപ്പെടുന്ന ഭവനങ്ങളും സ്ഥലങ്ങളും തികച്ചും സുരക്ഷിതമാണ്.
കുരിശെന്ന കോട്ട

എന്റെ സുഹൃത്തായ ഒരു വൈദികന്റെ അനുഭവമാണിത്: പലപ്പോഴായി ആത്മഹത്യയ്ക്ക് ശ്രമിച്ചിട്ടുള്ള ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ ഭവനം അദ്ദേഹം സന്ദർശിക്കാനിടയായി. അച്ചൻ ആ പെൺകുട്ടിക്കുവേണ്ടി പ്രാർത്ഥിച്ചപ്പോൾ അവൾ പറഞ്ഞതിങ്ങനെയാണ്: രാത്രി കിടന്നുറങ്ങുമ്പോൾ ഒരു പുരുഷശബ്ദം അവളെ പേരുചൊല്ലി വിളിക്കുന്നതായി അനുഭവപ്പെടുന്നു. 'വാ, നമുക്കൊരുമിച്ചുപോയി ആത്മഹത്യ ചെയ്യാം' എന്ന ശബ്ദം നിരന്തരം ചെവിയിൽ മുഴങ്ങും. അപ്പോൾ അതിനെ എതിരിടാൻ കഴിയാതെ അവൾ യാന്ത്രികമായി ആത്മഹത്യയ്ക്ക് ശ്രമിക്കും. അച്ചൻ അവളുടെമേൽ വിശുദ്ധജലം തളിച്ച് വിശുദ്ധ കുരിശിനാൽ മുദ്രകുത്തി പ്രാ ർത്ഥിച്ചു. പോരാൻനേരം ഭവനത്തിന്റെ പ്രധാനവാതിലിൽ കുരിശടയാളം വരച്ച് മുദ്രകുത്തി തിന്മയുടെ ശക്തികളെ നിരോധിക്കാനായി നിശ്ശബ്ദമായി പ്രാർത്ഥിച്ചു. അത് ആ പെൺകുട്ടി കാണുകയോ അറിയുകയോ ചെ യ്തിട്ടുമില്ലായിരുന്നു. ഒന്നു രണ്ടാഴ്ചകൾക്കുശേഷം ആ വൈദികൻ വീണ്ടും ആ ഭവനത്തിലെത്തി. പെൺകുട്ടിയുടെ വിശേഷങ്ങൾ അന്വേഷിച്ചു. അപ്പോൾ അവൾ പറഞ്ഞതിപ്രകാരമാണ്: 

''ഇപ്പോൾ എനിക്ക് സുഖമായി കിടന്നുറങ്ങാൻ പറ്റുന്നുണ്ട്. ബെഡ്‌റൂമിൽ യാതൊരു അസ്വസ്ഥതയുമില്ല. പക്ഷേ, ചിലപ്പൊഴൊക്കെ വീടിന്റെ പുറത്തുനിന്നും ആ ശബ്ദം കേട്ടിട്ടുണ്ട്. അത് എന്നോട് വീടിന്റെ പുറത്തേക്കിറങ്ങി വരാനാണ് പറയുന്നത്. ഇന്നാള് വന്ന അച്ചൻ വീടിന്റെ വാതിലിൽ കുരിശുവരച്ചുപോയതുകൊണ്ട് എനിക്ക് അകത്തേക്ക് വരാൻ കഴിയുന്നില്ല. നീ പുറത്തേക്കു വാ'', എന്ന് പറയുന്നത് ഒന്നുരണ്ട് പ്രാവശ്യം കേട്ടു. നോക്കുക, ഒരു വൈദികന്റെ കരങ്ങൾകൊണ്ട് വാതിലിന്റെ കട്ടിളക്കാലുകളിൽ പതിപ്പിച്ച കുരിശടയാളത്തിന്റെ ശക്തി!

പക്ഷേ, എന്തുകൊണ്ട് നമ്മുടെ വെഞ്ചരിപ്പുകൾ പലപ്പോഴും ഫലദായകമാകുന്നില്ല? ഒന്നാമത്തെ കാരണം വിശ്വാസത്തിന്റെ കുറവാണ്. രണ്ടാമത്തെ പ്രശ്‌നം ശരിയായ ഒരുക്കം കൂടാതെയുള്ള വെഞ്ചരിപ്പാണ്. വെഞ്ചരിപ്പിന്റെ ഒരു തലം വിശുദ്ധീകരണമാണ്. വീട്ടിലെ മുറികളൊക്കെ വെഞ്ചരിച്ചാലും വീട്ടിൽ താമസിക്കുന്നവരുടെ ഹൃദയം വെഞ്ചരിക്കപ്പെടുന്നില്ലെങ്കിൽ എന്തു പ്രയോജനം? വീടും സ്ഥാപനങ്ങളും വെഞ്ചരിക്കുമ്പോൾ അതിനുമുമ്പായി കുടുംബങ്ങളും സ്ഥാപനത്തിലെ അംഗങ്ങളും അനുതപിച്ച് പാപങ്ങളുപേക്ഷിക്കണം. അനുരഞ്ജനമില്ലാതെയും പാപങ്ങളുപേക്ഷിക്കാതെയും വെഞ്ചരിപ്പ് നടത്തുമ്പോൾ അതിന്റെ ഫലദായകത്വം അപൂർണമാകും.

വെഞ്ചരിപ്പുവഴി വിശുദ്ധീകരണം മാത്രമല്ല, വിശുദ്ധീകരിക്കപ്പെട്ടവ ക്രിസ്തുവിനായി സമർപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ട്. സ്വന്തമായവയിൽ മാത്രമാണ് നാം നമ്മുടെ മുദ്ര അല്ലെങ്കിൽ അടയാളം പതിപ്പിക്കാറുള്ളത്. അതിനാൽ വെഞ്ചരിപ്പുവഴി പവിത്രീകരിക്കപ്പെടുകയും കുരിശടയാളത്താൽ മുദ്രകുത്തപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നവ ദൈവമഹത്വത്തിനായി ഉപയോഗിക്കപ്പെടണം. വെഞ്ചരിച്ച കെട്ടിടങ്ങളും വസ്തുക്കളും സ്ഥലവും ദൈവമഹത്വത്തിനായി ദൈവത്തിന്റേതുപോലെ ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്നില്ലെങ്കിൽ വെഞ്ചരിപ്പിന്റെ ശക്തി അവിടെ വെളിപ്പെടണമെന്നില്ല. 

മോഷ്ടിക്കാൻ പോകുന്നവൻ പിടിക്കപ്പെടാതിരിക്കുന്നതിനുവേണ്ടി കുരിശുവരച്ച് സംരക്ഷണം തേടുന്നതുപോലെ പരിഹാസ്യമാണ് ദൈവഹിതത്തിനു വിരുദ്ധമായ പ്രവൃത്തികൾ നടക്കുന്ന സ്ഥലം പുരോഹിതനെ വിളിച്ചു വെഞ്ചരിപ്പിക്കുന്നത്. ജപമാലയും ക്രൂശിതരൂപങ്ങളുമെല്ലാം വെഞ്ചരിച്ച് ഉപയോഗിക്കുമ്പോഴും സ്വന്തം ജീവിതത്തെ വിശുദ്ധീകരിക്കപ്പെടാൻ ക്രിസ്തുവിനു വിട്ടുകൊടുക്കാതിരുന്നാൽ അർത്ഥശൂന്യമാകും എല്ലാം.

പ്രാർത്ഥന
രക്ഷയുടെ അടയാളമായ വിശുദ്ധ കുരിശേ, എന്നെയും എന്റെ കുടുംബത്തെയും എന്റെ കുടുംബാംഗങ്ങളെയും എന്റെ സമൂഹത്തെയും എന്റെ നാ ടിനെയും അങ്ങേ തിരുമുൻപിൽ സമർപ്പിക്കുന്നു. പൈശാചികബന്ധനത്തിൽനിന്നും അതിന്റെ ശക്തിയിൽനിന്നും മോചനം തരണമേ. ജോലിയിലും അധ്വാനത്തിലും കഴിയുന്ന എല്ലാവർക്കും വിജയം കൊടുക്കണമേ.
പെട്ടെന്നുണ്ടാകുന്ന അപകടങ്ങൾ, ദുർമരണങ്ങൾ, പ്രകൃതിക്ഷോഭങ്ങൾ, രോഗങ്ങൾ, ഇടിമിന്നൽ ഇവയിൽനിന്നും സംരക്ഷണം തരണമേ. വിശുദ്ധ കുരിശിന്റെ സന്നിധിയിൽ പ്രാർത്ഥിക്കുന്ന എല്ലാവരുടേയും നിയോഗങ്ങൾ സാധിച്ചു കൊടുക്കേണമേ.

''കുരിശാണ് രക്ഷ, കുരിശിലാണ് വിജയം, കുരിശിലാണ് മഹത്വം.'' (3 പ്രാവശ്യം) 1 സ്വർഗ. 1 നന്മ. 

Written by  Benny Punnathara (Shalom Times)
(കോഴിക്കോട് സോഫിയാ ബുക്‌സ് പ്രസിദ്ധീകരിച്ച 'മനുഷ്യപുത്രന്റെ അടയാളം' എന്ന പുസ്തകത്തിൽനിന്ന്).

Friday, August 3, 2012

St. Therese, "the little flower"

St. Therese, "the little flower"



St Therese, age 4
Therese Martin was the last of nine children born to Louis and Zelie Martin on January 2, 1873, in Alencon, France. However, only five of these children lived to reach adulthood. Precocious and sensitive, Therese needed much attention. Her mother died when she was 4 years old. As a result, her father and sisters babied young Therese. She had a spirit that wanted everything.

St Therese, age 14At the age of 14, on Christmas Eve in 1886, Therese had a conversion that transformed her life. From then on, her powerful energy and sensitive spirit were turned toward love, instead of keeping herself happy. At 15, she entered the Carmelite convent in Lisieux to give her whole life to God. She took the religious name Sister Therese of the Child Jesus and the Holy Face. Living a hidden, simple life of prayer, she was gifted with great intimacy with God. Through sickness and dark nights of doubt and fear, she remained faithful to God, rooted in His merciful love. After a long struggle with tuberculosis, she died on September 30, 1897, at the age of 24. Her last words were the story of her life: "My God, I love You!"
The world came to know Therese through her autobiography, "Story of a Soul". She described her life as a "little way of spiritual childhood." She lived each day with an unshakable confidence in God's love. "What matters in life," she wrote, "is not great deeds, but great love." Therese lived and taught a spirituality of attending to everyone and everything well and with love. She believed that just as a child becomes enamored with what is before her, we should also have a childlike focus and totally attentive love. Therese's spirituality is of doing the ordinary, with extraordinary love.

Therese saw the seasons as reflecting the seasons of God's love affair with us.St Therese, age 23She loved flowers and saw herself as the "little flower of Jesus," who gave glory to God by just being her beautiful little self among all the other flowers in God's garden. Because of this beautiful analogy, the title "little flower" remained with St. Therese.

Her inspiration and powerful presence from heaven touched many people very quickly. She was canonized by Pope Pius XI on May 17, 1925. Had she lived, she would have been only 52 years old when she was declared a Saint.
St Therese as a Saint
"My mission - to make God loved - will begin after my death," she said. "I will spend my heaven doing good on earth. I will let fall a shower of roses." Roses have been described and experienced as Saint Therese's signature. Countless millions have been touched by her intercession and imitate her "little way." She has been acclaimed "the greatest saint of modern times." In 1997, Pope John Paul II declared St. Therese a Doctor of the Church - the only Doctor of his pontificate - in tribute to the powerful way her spirituality has influenced people all over the world

Her Parents

The Beatification of Louis and Zelie Martin
On Saturday, July 11, 2008, 7:00P.M., it was announced that Louis and Zelie Martin, parents of St. Therese of Lisieux, will be beatified on Mission Sunday this year.
 
Louis and Zelie Martin

THE WATCHMAKER - Louis Martin
Louis Martin (1823 - 1894) was a watchmaker by trade, and quite a successful one. He also skillfully managed his wife's lace business. But, as with so many men, Louis' life had not turned out at all the way he had planned.
Born into a family of soldiers, Louis spent his early years at various French military posts. He absorbed the sense of order and discipline that army life engenders. His temperament, deeply influenced by the peculiar French connection between the mystical and the military, tended toward things of the spirit.
Louis Martin
At twenty-two, young Louis sought to enter religious life at the monastery of the Augustinian Canons of the Great St. Bernard Hospice in the Alps. The blend of courage and charity the monks and their famous dogs manifested in rescuing travelers in Alpine snows appealed powerfully to Louis Martin. Unfortunately, the Abbot insisted the young candidate learn Latin. Louis, whose bravery would have carried him to the heights of the Alps in search of a lost pilgrim, got himself lost among the peaks and valleys of Latin syntax and grammar. His most determined efforts failed. He became ill and dispirited, and abandoned his hopes for the monastic life.
Eventually, Louis settled down in Alencon, a small city in France, and pursued his watchmaking trade. He loved Alencon. It was a quiet place and he was a quiet man. It even had a lovely trout stream nearby, offering him the opportunity to pursue his favorite recreation.
THE LACE MAKER -  Zelie Guerin Zelie Guerin

Zelie Guerin
Most famous of Alencon's thirteen thousand inhabitants were its lace makers. French people greatly admired the skill and talent required to produce the exquisite lace known throughout the nation as Point d' Alencon.
Zelie Guerin (1831 - 1877) was one of Alencon's more talented lace makers. Born into a military family, Zelie described her childhood and youth as "dismal." Her mother and father showed her little affection. As a young lady, she sought unsuccessfully to enter the religious order of the sisters of the Hotel-Dieu. Zelie then learned the Alencon lace-making technique and soon mastered this painstaking craft. Richly talented, creative, eager, and endowed with common sense, she started her own business and became quite successful. Notable as these achievements were, Zelie was yet to reveal the depths of the strength, faith, and courage she possessed.
THE MARTINS
Louis Martin and Zelie Guerin eventually met in Alencon, and on July 13, 1858, Louis, 34, and Zelie, 26, married and began their remarkable voyage through life. Within the next fifteen years, Zelie bore nine children, seven girls and two boys. "We lived only for them," Zelie wrote; "they were all our happiness."
The Martins' delight in their children turned to shock and sorrow as tragedy relentlessly and mercilessly stalked their little ones. Within three years, Zelie's two baby boys, a five year old girl, and a six-and-a-half week old infant girl all died.
Zelie was left numb with sadness. "I haven't a penny's worth of courage," she lamented. But her faith sustained her through these terrible ordeals. In a letter to her sister-in-law who had lost an infant son, Zelie remembered: "When I closed the eyes of my dear little children and buried them, I felt sorrow through and through....People said to me, 'It would have been better never to have had them.' I couldn't stand such language. My children were not lost forever; life is short and full of miseries, and we shall find our little ones again up above."
The Martins' last child was born January 2, 1873. She was weak and frail, and doctors feared for the infant's life. The family, so used to death, was preparing for yet another blow. Zelie wrote of her three month old girl: "I have no hope of saving her. The poor little thing suffers horribly....It breaks your heart to see her." But the baby girl proved to be much tougher than anyone realized. She survived the illness. A year later she was a "big baby, browned by the sun." "The baby," Zelie noted, "is full of life, giggles a lot, and is sheer joy to everyone." Death seemed to grant a reprieve to the Martin household. Although suffering had left its mark on mother and father, it was not the scar of bitterness. Louis and Zelie had already found relief and support in their faith.
The series of tragedies had intensified the love of Louis and Zelie Martin for each other. They poured out their affection on their five surviving daughters; Marie, 12, Pauline, 11, Leonie 9, Celine, 3, and their new-born. Louis and Zelie named their new-born; Marie-Francoise-Therese Martin. A century later people would know her as St. Therese, and call her the "Little Flower."

The Early Years

THE BABY OF THE FAMILY


Marie-Francoise-Therese MartinMarie-Francoise-Therese Martin was born on January 2, 1873, and baptized two days later on January 4th. "All my life, God surrounded me with love. My first memories are imprinted with the most tender smiles and caresses...Those were the sunny years of my childhood." Thus Therese, twenty-one years later, described her home life in Alencon, France. "My happy disposition," she added with characteristic candor, "contributed to making my life pleasing."
The Martin household was a lively place. Therese's father, Louis, had a nickname for each of his daughters. Her mother, Zelie, wrote her relatives constantly about the joys each child gave her. Therese was the baby and everyone's favorite, especially her mother's. Due to Therese's weak and frail condition at birth, she was taken care of by a nurse for her first year and a half. Because of this care, she became a lively, mischievous and self-confident child. But Zelie was not blind to her baby's faults. Therese was, she wrote, "incredibly stubborn. When she has said 'no', nothing will make her change her mind. One could put her in the cellar for the whole day." Therese's candor appeared early and was unusual. The little one would run to her mother and confess: "Mama, I hit Celine (her sister) once-but I won't do it again."
Little Therese was blond, blue-eyed, affectionate, stubborn, and alarmingly precocious. She could throw a giant-sized tantrum. Her bubbling laughter could make a gargoyle smile. In a note, Zelie advised her daughter Pauline: "She (Therese) flies into frightful tantrums; when things don't go just right and according to her way of thinking, she rolls on the floor in desperation like one without any hope. There are times when it gets too much for her and she literally chokes. She's a nervous child, but she is very good, very intelligent, and remembers everything."
Through it all, however, Therese thrived on the love which surrounded her in this Christian home. It was here, where prayer, the liturgy, and practical good works formed the basis of her own ardent love of Jesus - her desire to please Him and the Virgin Mary.

"I CHOOSE ALL"

At the age of twelve, Therese's sister Leonie felt she had no further use for her doll dressmaking kit, and stuffed a basket full of materials for making new dresses. Leonie then offered it to her six year old sister, Celine, and her two year old sister, Therese. "Choose what you wish, little sisters," invited Leonie. Celine took a little ball of wool that pleased her. Therese simply said, "I choose all." She accepted the basket and all its goods without ceremony. This incident revealed Therese's attitude toward life. She never did anything by halves; for her it was always all or nothing.
On Sundays, Louis and Zelie Martin would take their daughters on walks. Therese loved the wide open spaces and the beauty of the countryside about Alencon. Frequently, the walks tired little Therese. This would result in "Papa" Martin carrying his daughter home in his arms.
Unfortunately, the pleasant family times would soon come to an end. The shadow of death that had previously occupied the Martin household, once more relentlessly returned. Therese's mother, Zelie (after an illness of twelve years), died of breast cancer in August, 1877. Therese was only four years old at the time.
Young Therese Martin on her Mother's lap

THE WINTER OF GREAT TRIAL


Shortly after his wife's death, Louis Martin moved his family of five girls (ranging in ages from four to seventeen) to Lisieux. He rented a home and named it "Les Buissonnets" ("The Hedges"). Therese then entered what she termed "the second" and "most painful" period of her life. Because of the shock of her mother's death, "my happy disposition completely changed," she remembered. "I became timid and retiring, sensitive to an excessive degree...."
Louis Martin and his daughters did all they could to help little Therese who missed her mother so much. They lavished affection and attention upon the motherless child. At Les Buissonnets, under the tutelage of her sisters Marie and Pauline, Therese began her first schooling. Each day after classes were over she joined her father in his study. Louis called Therese his "little queen." Eventually the two would go for a walk. They would visit a different church each day and pray before the Blessed Sacrament. The bond between father and daughter grew stronger and stronger. "How could I possibly express the tenderness which Papa showered upon his queen?" she later exclaimed. Her sister Celine, nearly four years older, became her favorite playmate.
The passage is all the more remarkable because it revealed the theme of exile which dominated her whole life. Therese maintained the first word she learned to read was "heaven." From her childhood she interpreted all her world as only the beginning, only a glimpse of a glorious future. Sundays had tremendous significance. They were days of rest tinged with melancholy because they must end. It was on a Sunday evening this youngster felt the pang of exile of this earth. "I longed," she explained, "for the everlasting repose of heaven - that never ending Sunday of the fatherland...."
Therese, given the proper occasion, continued to produce extreme temper tantrums. The following is her own account of one of the more sparkling scenes that took place between herself and her poor nurse, Victoire. "I wanted an inkstand which was on the shelf of the fireplace in the kitchen; being too little to take it down, I very nicely asked Victoire to give it to me. But she refused, telling me to get up on a chair. I took a chair without saying a word, but thinking she wasn't too nice; wanting to make her feel it, I searched out in my little head what offended me the most. She often called me a 'little brat' when she was annoyed at me and humbled me very much. So before jumping off my chair, I turned around with dignity and said, 'Victoire, you are a brat!' Then I made my escape leaving Victoire to meditate on the profound statement I had just made... I thought, if Victoire didn't want to stretch her big arm to do me a little service, she merited the title 'brat.'

Her School Years

OFF TO SCHOOL


In October, 1881, Louis enrolled his youngest daughter (Therese) as a day boarder at Lisieux's Benedictine Abbey school of Notre-Dame du Pre. Therese hated the place and stated "the five years (1881 - 1886) I spent there were the saddest of my life." Classes bored her. She worked hard, and loved catechism, history and science, but had trouble with spelling and mathematics. Because of her overall intelligence, the good nuns advanced the eight-year-old to classes for fourteen-year-olds. She was still bored. Her keenness aroused the envy of many fellow pupils, and Therese paid dearly for her academic successes. Genius has its price, and the youngest Martin girl was paying it. The ordinary games and dances of other children held little interest for her. She was uncomfortable with most children and seemed to be at ease only with her sisters and very few others. Of all the Martin girls, Pauline was closest to Therese.
Therese thought of her as her second mother. Pauline was the little one's first teacher and ideal. Then one day Therese's second mother told her she was leaving to enter the convent at the Carmelite Monastery in Lisieux. Nine-year-old Therese was stunned. Again employing the exile theme, she described her sorrow: "....I was about to lose my second mother. Ah, how can I express the anguish of my heart! In one instant I understood what life was; until then I had never seen it so sad, but it appeared to me in all its reality and I saw it was nothing but a continual suffering and separation. I shed bitter tears...."

"OUR LADY OF THE SMILE"

During the winter following Pauline's entrance into the Carmelite monastery, Therese fell seriously ill. Experts have diagnosed her sickness as everything from a nervous breakdown to a kidney infection. She blamed it on the devil. Whatever it was, doctors of her time were unable to either diagnose or treat it. She suffered intensely during this time from constant headaches and insomnia. As the illness pursued its vile course, it racked poor little Therese's body. She took fits of fever and trembling and suffered cruel hallucinations. Writing of one bout of delirium, she explained: "I was absolutely terrified by everything: my bed seemed to be surrounded by frightful precipices; some nails in the wall of the room took on the appearance of big black charred fingers, making me cry out in fear. One day, while Papa was looking at me and smiling, the hat in his hand was suddenly transformed into some indescribable dreadful shape and I showed such great fear that poor Papa left the room sobbing." None of the treatments helped. Then, on May 13, 1883, Therese turned her head to a statue of the Virgin near her bed, and prayed for a cure. "Suddenly" Therese writes, "....Mary's face radiated kindness and love." Therese was cured. The statue has since been called "Our Lady of the Smile."
It was shortly after Pauline's departure that Therese decided to join her at Lisieux's Carmelite Convent. She approached the prioress of the monastery and sought entrance. Carefully little Therese explained she wished to enter, not for Pauline's sake, but for Jesus' sake. The prioress advised her to return when she grew up. Therese was only nine years old at the time.
During her long illness, her resolve to join the Carmelites grew even stronger. "I am convinced that the thought of one day becoming a Carmelite made me live," she later declared. After her illness, Therese was more than ever determined to do something great for God and for others. She thought of herself as a new Joan of Arc, dedicated to the rescue not only of France but of the whole world. With unbelievable boldness the ten-year-old stated, "I was born for glory." And thus another great theme of Therese's life manifested itself. She perceived her life's mission as one of salvation for all people. She was to accomplish this by becoming a saint. She understood that her glory would be hidden from the eyes of others until God wished to reveal it.
At ten years of age, then, she reaffirmed and clarified her life's goals. She was intelligent enough to realize she could not accomplish them without suffering. What was hidden from her eyes was just how much she would have to endure to win her glory.Young Therese

THE PRICE

"Spiritual torment" was to be her lot for years to come, slackening only when she started preparing for her long-awaited First Communion. At the age of eleven, on May 8, 1884, Therese received her first "kiss of love", a sense of being "united" with Jesus, of His giving Himself to her, as she gave herself to Him. Her eucharistic hunger made her long for daily communion. Confirmation, "the sacrament of Love," which she received on June 14, 1884, filled Therese with ecstasy. Shortly thereafter though, the young Martin girl experienced a peculiarly vicious attack of scruples. This lasted seventeen months. She lived in constant fear of sinning; the most abhorrent and absurd thoughts disturbed her peace. She wept often. "You cry so much during your childhood," intimates told her, "you will no longer have tears to shed later on!" Headaches plagued her once more. Her father finally removed her from the Abbey school and provided private tutoring for her. During this time her sister, Marie, became very close with Therese, and helped her to overcome these fears. But Marie in turn, also entered the Lisieux Carmel (on October 15, 1886). This was very hard on Therese, who at the age of thirteen, had now lost her "third" mother.

THE CHRISTMAS CONVERSION

After midnight Mass, Christmas, 1886, the shadow of self-doubt, depression and uncertainty suddenly lifted from Therese, leaving her in possession of a new calm and inner conviction. Grace had intervened to change her life as she was going up the stairs at her home. Something her father said provoked a sudden inner change. The Holy Child's strength supplanted her weakness. The strong character she had at the age of four and a half was suddenly restored to her. A ten year struggle had ended. Her tears had dried up. The third and last period of her life was about to begin. She called it her life's "most beautiful" period. Freed from herself, she embarked on her "Giant's Race." She was consumed like Jesus with a thirst for souls. "My heart was filled with charity. I forgot myself to please others and, in doing so, became happy myself."
Now, she could fulfill her dream of entering the Carmel as soon as possible to love Jesus and pray for sinners. Grace received at Mass in the summer of 1887 left her with a vision of standing at the foot of the Cross, collecting the blood of Jesus and giving it to souls. Convinced that her prayers and sufferings could bring people to Christ, she boldly asked Jesus to give her some sign that she was right. He did.
In the early summer of 1887, a criminal, Henri Pranzini, was convicted of the murder of two women and a child. He was sentenced to the guillotine. The convicted man, according to police reports, showed no inclination to repent. Therese immediately stormed heaven for Pranzini's conversion. She prayed for weeks and had Mass offered for him. There was still no change in the attitude of the condemned man. The newspaper La Croix, in describing Pranzini's execution, noted the man had refused to go to confession. Then on September 1, 1887, as the executioner was about to put his head onto the guillotine block, the unfortunate criminal seized the crucifix a priest offered him and, the newspaper noted, "kissed the Sacred Wounds three times." Therese wept for joy, her "first child" had obtained God's mercy. Therese hoped that many others would follow once she was in the Carmel.

Her Life at Lisieux Carmel

Thereses' DETERMINATION


She was not yet fifteen when she approached the Carmelite authorities again for permission to enter. Again she was refused. The priest-director advised her to return when she was twenty-one. "Of course," he added, "you can always see the bishop. I am only his delegate." The priest did not realize what kind of girl he was dealing with.Marie Martin, the oldest daughter of the family, joined her sister Pauline at the Lisieux Carmel in 1886. Leonie Martin entered the Visitation Convent at Caen the following year. Therese then sought permission from her father to join Marie and Pauline at the Lisieux Convent.Therese requests permission from her Father to enter Carmel Louis was probably expecting the request, but it saddened him nevertheless. Three of his girls had already entered religious life. But, characteristically generous, he not only granted Therese's request, but worked zealously to help her realize it.
To his dying day, Bishop Hugonin of Bayeux never forgot her. She came to his office with her father one rainy day and put her surprising request before him. "You are not yet fifteen and you wish this?" the bishop questioned. "I wished it since the dawn of reason," young Therese declared. Louis' support of her request amazed the bishop. His Excellency had never seen this type of support before. "A father as eager to give his child to God," he remarked, "as this child was eager to offer herself to him." Just before the interview, Therese had put up her hair, thinking this would make her look older. This amused the bishop, and he never spoke about Therese in later years without recounting her ploy. Although charmed by her, Bishop Hugonin did not immediately grant Therese's request. He wanted time to consider it, and advised Therese and her father that he would write them regarding his decision.
Therese had planned that, should the Bayeux trip fail, she would go to the Pope himself. Thus in November, 1887, Louis took his daughters, Therese and Celine, to Italy with a group of French pilgrims. Catholics from all over the world were journeying to the Eternal City, to celebrate Leo XIII's Golden Jubilee as a priest. In her autobiography, Therese sketched a charming picture of her travels through Southern Europe. In Rome she was enamored of the Coliseum. Its history of Christian martyrdom stirred the very roots of her being. Once inside the Coliseum, the two sisters ignored regulations prohibiting visitors from descending through the ruined structure to the arena floor, sneaked away from the tour group, climbed across barriers and down the ruins to kneel and pray on the Coliseum floor. Gathering up a few stones as relics, they slipped back to the tour. No one, except their father, noted their absence.
The great day of the audience with Pope Leo XIII came at the end of their week in Rome. On Sunday, November 20, 1887, "they told us on the Pope's behalf that it was forbidden to speak as this would prolong the audience too much. I turned toward my dear Celine for advice: 'Speak!' she said. A moment later I was at the Holy Father's feet....Lifting tear-filled eyes to his face I cried out: 'Most Holy Father, I have a great favor to ask you!....Holy Father, in honor of your jubilee, permit me to enter Carmel at the age of fifteen.'"
Father Reverony, the leader of the French pilgrimage, stared stonily at this bold little girl, in surprise and displeasure. "Most Holy Father," the priest said coldly, "this is a child who wants to enter Carmel at the age of fifteen. The superiors are considering the matter at the moment." "Well, my child," the Holy Father replied, "do what the superiors tell you." "Resting my hands on his knees," Therese continued, "I made a final effort, saying, 'Oh, Holy Father, if you say yes, everybody will agree!' He gazed at me speaking these words and stressing each syllable: 'Go - go - you will enter if God wills it.'"
Therese did not want to leave the Holy Father's presence, so the papal guards had to lift her up and carry the tearful young girl to the door. There they gave her a medal of Leo XIII. Her old nurse, Victoire, probably could have told the Pope he should not have been surprised. Victoire had seen Therese in some rare displays of determination.

CARMEL

CarmelOn New Year's day, 1888, the prioress of the Lisieux Carmel advised Therese she would be received into the monastery, but that she had to be patient and wait a little bit longer. On April 9, 1888, an emotional and tearful, but determined Therese Martin said good-bye to her home and her family. She was going to live "for ever and ever" in the desert with Jesus and twenty-four enclosed companions: she was fifteen years and three months old. The only cloud on her horizon was the worsening condition of her father, Louis, who had developed cerebral arteriosclerosis. Celine remained at home to care for their father during his long and final illness. The good father was growing senile. Once in June of 1888, he wandered from his home at Lisieux and was lost for three days, eventually turning up at Le Havre. In August, after a series of strokes, Louis became paralyzed.
Many years earlier, when Therese was a little girl, she would peer out of an attic window. Therese loved reveling in the glory of the day. One day however, while her father was in Alencon on business, she suddenly saw in the garden below the stooped and twisted figure of a man. She froze in terror. "Papa, Papa" she cried out. Her sister, Marie, who was nearby, heard the unmistakable note of panic in Therese's cry and ran to her. The figure in the garden disappeared. Marie assured her it was nothing and told her to forget everything that had happened. But the vision continued to cling like a sad portent in the corner of Therese's mind for the next fourteen years. Now, with her father paralyzed, the meaning of Therese's vision in the garden so long ago had became apparent at last.
Louis however, rallied his strength, and managed to attend the ceremonies of Therese's clothing in the Carmelite habit on January 10, 1889. Shortly thereafter, on February 12th, Louis was taken to the hospital after an attack of dementia. Seeing her father's humiliation hurt Therese deeply. "Oh, I do not think I could have suffered more than I did on that Day!!!" With that, Therese began to understand the sufferings of the mocked Christ, the Suffering Servant foretold by Isaiah. Therese's father made one last visit to the Carmel in May, 1892. He died peacefully two years later, in 1894, with Celine at his side. Celine then joined her three sisters at Carmel in September of 1894.
Pictured above standing: Therese' sisters Celine and Pauline; seated are Mother Marie de Gonzague, Marie, and Therese. Photograph taken in the Courtyard at Carmel Lisieux, early 1895.
Therese spent the last nine years of her life at the Lisieux Carmel. Her fellow Sisters recognized her as a good nun, nothing more. She was conscientious and capable. Sister Therese worked in the sacristy, cleaned the dining room, painted pictures, composed short pious plays for the Sisters, wrote poems, and lived the intense community prayer life of the cloister. Superiors appointed her to instruct the novices of the community. Externally, there was nothing remarkable about this Carmelite nun.

Her Life at Lisieux Carmel

Thereses' DETERMINATION


She was not yet fifteen when she approached the Carmelite authorities again for permission to enter. Again she was refused. The priest-director advised her to return when she was twenty-one. "Of course," he added, "you can always see the bishop. I am only his delegate." The priest did not realize what kind of girl he was dealing with.
Marie Martin, the oldest daughter of the family, joined her sister Pauline at the Lisieux Carmel in 1886. Leonie Martin entered the Visitation Convent at Caen the following year. Therese then sought permission from her father to join Marie and Pauline at the Lisieux Convent.Therese requests permission from her Father to enter Carmel Louis was probably expecting the request, but it saddened him nevertheless. Three of his girls had already entered religious life. But, characteristically generous, he not only granted Therese's request, but worked zealously to help her realize it.
To his dying day, Bishop Hugonin of Bayeux never forgot her. She came to his office with her father one rainy day and put her surprising request before him. "You are not yet fifteen and you wish this?" the bishop questioned. "I wished it since the dawn of reason," young Therese declared. Louis' support of her request amazed the bishop. His Excellency had never seen this type of support before. "A father as eager to give his child to God," he remarked, "as this child was eager to offer herself to him." Just before the interview, Therese had put up her hair, thinking this would make her look older. This amused the bishop, and he never spoke about Therese in later years without recounting her ploy. Although charmed by her, Bishop Hugonin did not immediately grant Therese's request. He wanted time to consider it, and advised Therese and her father that he would write them regarding his decision.
Therese had planned that, should the Bayeux trip fail, she would go to the Pope himself. Thus in November, 1887, Louis took his daughters, Therese and Celine, to Italy with a group of French pilgrims. Catholics from all over the world were journeying to the Eternal City, to celebrate Leo XIII's Golden Jubilee as a priest. In her autobiography, Therese sketched a charming picture of her travels through Southern Europe. In Rome she was enamored of the Coliseum. Its history of Christian martyrdom stirred the very roots of her being. Once inside the Coliseum, the two sisters ignored regulations prohibiting visitors from descending through the ruined structure to the arena floor, sneaked away from the tour group, climbed across barriers and down the ruins to kneel and pray on the Coliseum floor. Gathering up a few stones as relics, they slipped back to the tour. No one, except their father, noted their absence.
The great day of the audience with Pope Leo XIII came at the end of their week in Rome. On Sunday, November 20, 1887, "they told us on the Pope's behalf that it was forbidden to speak as this would prolong the audience too much. I turned toward my dear Celine for advice: 'Speak!' she said. A moment later I was at the Holy Father's feet....Lifting tear-filled eyes to his face I cried out: 'Most Holy Father, I have a great favor to ask you!....Holy Father, in honor of your jubilee, permit me to enter Carmel at the age of fifteen.'"
Father Reverony, the leader of the French pilgrimage, stared stonily at this bold little girl, in surprise and displeasure. "Most Holy Father," the priest said coldly, "this is a child who wants to enter Carmel at the age of fifteen. The superiors are considering the matter at the moment." "Well, my child," the Holy Father replied, "do what the superiors tell you." "Resting my hands on his knees," Therese continued, "I made a final effort, saying, 'Oh, Holy Father, if you say yes, everybody will agree!' He gazed at me speaking these words and stressing each syllable: 'Go - go - you will enter if God wills it.'"
Therese did not want to leave the Holy Father's presence, so the papal guards had to lift her up and carry the tearful young girl to the door. There they gave her a medal of Leo XIII. Her old nurse, Victoire, probably could have told the Pope he should not have been surprised. Victoire had seen Therese in some rare displays of determination.

CARMEL

CarmelOn New Year's day, 1888, the prioress of the Lisieux Carmel advised Therese she would be received into the monastery, but that she had to be patient and wait a little bit longer. On April 9, 1888, an emotional and tearful, but determined Therese Martin said good-bye to her home and her family. She was going to live "for ever and ever" in the desert with Jesus and twenty-four enclosed companions: she was fifteen years and three months old. The only cloud on her horizon was the worsening condition of her father, Louis, who had developed cerebral arteriosclerosis. Celine remained at home to care for their father during his long and final illness. The good father was growing senile. Once in June of 1888, he wandered from his home at Lisieux and was lost for three days, eventually turning up at Le Havre. In August, after a series of strokes, Louis became paralyzed.
Many years earlier, when Therese was a little girl, she would peer out of an attic window. Therese loved reveling in the glory of the day. One day however, while her father was in Alencon on business, she suddenly saw in the garden below the stooped and twisted figure of a man. She froze in terror. "Papa, Papa" she cried out. Her sister, Marie, who was nearby, heard the unmistakable note of panic in Therese's cry and ran to her. The figure in the garden disappeared. Marie assured her it was nothing and told her to forget everything that had happened. But the vision continued to cling like a sad portent in the corner of Therese's mind for the next fourteen years. Now, with her father paralyzed, the meaning of Therese's vision in the garden so long ago had became apparent at last.
Louis however, rallied his strength, and managed to attend the ceremonies of Therese's clothing in the Carmelite habit on January 10, 1889. Shortly thereafter, on February 12th, Louis was taken to the hospital after an attack of dementia. Seeing her father's humiliation hurt Therese deeply. "Oh, I do not think I could have suffered more than I did on that Day!!!" With that, Therese began to understand the sufferings of the mocked Christ, the Suffering Servant foretold by Isaiah. Therese's father made one last visit to the Carmel in May, 1892. He died peacefully two years later, in 1894, with Celine at his side. Celine then joined her three sisters at Carmel in September of 1894.
Pictured above standing: Therese' sisters Celine and Pauline; seated are Mother Marie de Gonzague, Marie, and Therese. Photograph taken in the Courtyard at Carmel Lisieux, early 1895.
Therese spent the last nine years of her life at the Lisieux Carmel. Her fellow Sisters recognized her as a good nun, nothing more. She was conscientious and capable. Sister Therese worked in the sacristy, cleaned the dining room, painted pictures, composed short pious plays for the Sisters, wrote poems, and lived the intense community prayer life of the cloister. Superiors appointed her to instruct the novices of the community. Externally, there was nothing remarkable about this Carmelite nun.

St. Therese with her 'sisters'Therese was affected by the spiritual atmosphere in the community, which was still tainted by Jansenism and the vision of an avenging God. Some of the sisters feared divine justice and suffered badly from scruples. Even after her general confession in May 1888 to Father Pichon, her Jesuit spiritual director, Therese was still uneasy. But a great peace came over her when she made her profession on September 8, 1890. It was the reading of St. John of the Cross, an unusual choice at the time, which brought her relief. In the "Spiritual Canticle" and the "Living Flame of Love," she discovered "the true Saint of Love." This, she felt, was the path she was meant to follow. During a community retreat in October, 1891, a Franciscan, Father Alexis Prou, launched her on those "waves of confidence and love," on which she had previously been afraid to venture.
Therese as Joan of ArcThe harsh winter of 1890-1891 and a severe influenza epidemic killed three of the sisters, as well as Mother Geneviere, the Lisieux Carmel's founder and "Saint". Therese was spared, and her true energy strength began to show themselves. Therese was delighted when her sister, Agnes of Jesus (Pauline) was elected prioress in succession to Mother Marie de Gonzague in February of 1893. Pauline asked Therese to write verses and theatrical entertainment for liturgical and community festivals. Included were two plays about Saint Joan of Arc, "her beloved sister", which she performed herself with great feeling and conviction. When Celine joined Therese at Lisieux Carmel in September of 1894, she brought her camera. Through this, they were able to enliven their recreation periods, and leave Therese's picture to posterity.

THERESE DEVELOPS HER "LITTLE WAY"


Therese was aware of her littleness. "It is impossible for me to grow up, so I must bear with myself such as I am with all my imperfections. But I want to seek out a means of going to heaven by a little way, a way that is very straight, very short and totally new." Therese went on to describe the elevator in the home of a rich person. And she continued: "I wanted to find an elevator which would raise me to Jesus, for I am too small to climb the rough stairway of perfection. I searched then in the Scriptures for some sign of this elevator, the object of my desires and I read these words coming from the mouth of Eternal Wisdom: 'Whoever is a little one let him come to me.' The elevator which must raise me to heaven is your arms, O Jesus, and for this I have no need to grow up, but rather I have to remain little and become this more and more," And so she abandoned herself to Jesus and her life became a continual acceptance of the will of the Lord.
The Lord, it seems, did not demand great things of her. But Therese felt incapable of the tiniest charity, the smallest expression of concern and patience and understanding. So she surrendered her life to Christ with the hope that he would act through her. She again mirrored perfectly the words of St. Paul, "I can do all things in him who strengthens me." "All things" consisted of almost everything she was called upon to do in the daily grind of life.
St. Therese at the wash poolLife in the Carmel had its problems too: the clashes of communal life, the cold, the new diet and the difficulties of prayer (two hours' prayer and four and a half hours of liturgy). One day, she leaned over the wash pool with a group of Sisters, laundering handkerchiefs. One of the Sisters splashed the hot, dirty water into Therese's face, not once, not twice, but continually. Remember the terrible temper that Therese had? She was near to throwing one of her best tantrums, but said nothing! Christ helped her to accept this lack of consideration on the part of her fellow Sister, and she found a certain peace.
Again, in the daily grind of convent life, she was moved by her youthful idealism to help Sister St. Pierre, a crotchety, older nun who refused to let old age keep her from convent activities. Therese tried to help her along the corridors. "You move too fast," the old nun complained. Therese slowed down. "Well, come on," Sister urged. "I don't feel your hand. You have let go of me and I am going to fall." And as a final judgment, old Sister St. Pierre declared: "I was right when I said you were too young to help me." Therese took it all and managed to smile. This was her "little way."
Another nun made strange, clacking noises in chapel. Therese did not say, but the good lady was probably either toying with her rosary or was afflicted by ill-fitting dentures. The clacking sound really got to Therese. It ground into her brain. Terrible-tempered Therese was pouring sweat in frustration. She tried to shut her ears, but was unsuccessful. Then, as an example of her 'little ways', she made a concert out of the clacking and offered it as a prayer to Jesus. "I assure you," she dryly remarked, "that was no prayer of Quiet."
Therese, the great mystic, fell asleep frequently at prayer. She was embarrassed by her inability to remain awake during her hours in chapel with the religious community. Finally, in perhaps her most charming and accurate characterization of the "little way," she noted that, just as parents love their children as much while asleep as awake, so God loved her even though she often slept during the time for prayers.

Doctor of the Church

Doctor of the Church News

- Pope John Paul IITherese of the Child Jesus and the Holy Face is the youngest of all the "Doctors of the Church", but her ardent spiritual journey shows such maturity, and the insights of faith expressed in her writings are so vast and profound that they deserve a place among the great spiritual masters.- Pope John Paul II

Important Dates in the Life of St. Therese


Birthday
Baptism
Death of her Mother, Zelie Guerin
Pauline, her sister, enters Carmel
Our Lady's Smile; Therese Healing
First Communion
Confirmation
Christmas Conversion
Audience with Pope Leo XIII
Entry into Carmel
Profession of Vows
Death of her Father, Louis Martin
Her Death, Entry into Heaven
Her autobiography "Story of a Soul" is published
Cause of Beatification Introduced at Rome
Beatification
Canonization
Declared Doctor of the Church
January 2, 1873
January 4, 1873
August 28, 1877
October 2, 1882
May 13, 1883
May 8, 1884
June 14, 1884
December 25, 1886
November 20, 1887
April 9, 1888
September 8, 1890
July 29, 1894
September 30, 1897
September 30, 1898
June 10, 1914
April 29, 1923
May 17, 1925
October 19, 1997
Important Dates in the Life of St. Therese